طراحی سیستم هیدروژل بر پایه کیتوزان/ ژلاتین حساس به آنزیم های ماتریکس خارج سلولی جهت کاربرد در درمان بیماری های روماتیسمی
Abstract
مقدمه: آرتریت روماتوئید یک بیماری خود ایمنی مزمن است که عمدتاً مفاصل سینوویال را درگیر می کند. تزریق درون مفصلی عوامل درمانی یک درمان نوظهور است که افزایش موضعی مقدار دارو و کاهش عوارض جانبی را فراهم می سازد. برای این منظور، مواد زیستی و سیستم های داروسانی مختلفی از جمله هیدروژل های کیتوزان به دلیل ویژگی های زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری که افزایش زمان ماندگاری و ظرفیت بارگیری دارو را سبب می شوند، مورد توجه قرار گرفته اند. هدف: این مطالعه به منظور طراحی هیدروژل کیتوزان-ژلاتین حساس به آنزیم که بتواند منجر به رهش کنترل شده دارو مطابق با فعالیت بیماری در روش تزریق داخل مفصلی شود، صورت گرفت.مواد و روش ها: هیدروژل های کیتوزان-ژلاتین با افزودن بتا گلیسروفسفات به عنوان اتصال دهنده ی یونی سنتز شدند. مشخصه یابی، خواص رئولوژیکی و سمیت سلولی هیدروژل مورد بررسی قرار گرفت. رهش کنترل شده دیکلوفناک سدیم از هیدروژل در بافر PBS (۴/۷ = pH) در حضور و عدم حضور آنزیم کلاژناز۱ در ℃۳۷ و سرعت تکان دادن ۱۵۰ دور در دقیقه در هفت روز متوالی بررسی شد. مقدار دارو توسط اسپکتوفتومتری UV-VIS در طول موج ۲۷۶ نانومتر تعیین شد.نتایج: هیدروژل حساس به آنزیم دارای ساختار متخلخل با زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری مناسب سنتز شد. مطالعات رهش دارو نشان داد میزان رهش دارو با سرعت تجزیه ژلاتین مرتبط است که تاییدکننده رهش کنترل شده دارو در حضور غلظت های مختلف آنزیم می باشد. بحث و بررسی: هیدروژل سنتز شده دارای سایت های مخصوص برای آنزیم های محیط التهابی است که جداسازی تسهیل شده هیدروژل و دارو در پاسخ به التهاب را فراهم می سازد. هیدروژل در دمای اتاق حالت سل دارد که در دمای بدن به ژل تبدیل می شود که امکان تزریق داخل مفصلی را میسر می سازد.