مقایسه تاثیر ملاتونین و پلریکسافور در تعداد سلول های بنیادی جدا شده در بیماران که تحت پیوند اتولوگ قرار گرفته اند

Abstract

شیمی درمانی با دوز بالا و به دنبال آن پیوند سلول های بنیادی اتولوگ (HDT / ASCT) به عنوان استاندارد مراقبت در بیماران مبتلا به NHL تهاجمی عود کرده و MM علامت دار تبدیل شده است. موفقیت HDT / ASCT به مجموعه سلولهای بنیادی خونساز برای پیوند بستگی دارد.بلاریکسافور و فاکتور محرک رشد گرانولوسیت در تحریک سلول های بیش ساز نقش اساسی دارند ما در این مکطالعه در صددیم نقش ملاتونین را هم بررسی کنیم روش اجرا :ما در این مطالعه 112 بیمار در سه گروه مورد مطالعه قرار دادیم گروه اول تنها GCSF گرفتند گروه دوم GCSF و بلاریکسافور گرفتند . گروه سوم GCSF و ملاتونین گرفتند.سن متوسط بیماران 67/11+_48 بود این بیماران از نظر تعداد سلول های بیش ساز و سلول های تک هسته ای و روز انگرافمنت و میزان آلبومین و لاکتات دهیدروژناز و وجود تب بررسی شدند. نتایج:میزان سلول های بیش سازCD34 در سه گروه باهم اختلاف معنی داری نداشتند ولی گروه ملاتونین از نظر میانگین کمی بیشتر از گروه GCSF تنها بود.در بحث ازدیاد سلول تک هسته ای بین گروه GCSF تنها و گروه ملاتونین و عدم تب در بلریکسافور ووجود تب در GCSF تنها اختلاف معنی داتری وجود داشت.و بین بلریکسافور و ملاتونین در روز انگرافمنت اختلاف معنی داری داشت در بحث انگرافمنت ملاتونین انگرافمنت شان سریع تر بوده است.میزان آلبومین بین ملاتونین و GCSF تنها اختلاف معنی داری داشت و آلبومین گروه ملاتونین بیشتر بود.