پگیلاسیون آنزیم ریبونوکلئاز Aو هدفمندسازی انتقال آن با اتصال به آنتی بادی ستوکسیمب علیه فاکتور رشد اپیدرمی

Abstract

ریبونوکلئازها با تجزیه RNA ، موجب مهار سنتز پروتئین در سلول و القای آپوپوتوز میشوند. مهار کننده های ریبونوکلئاز (RI) موجود در سلولها، استفاده از ریبونوکلئازها بعنوان ماده ضد سرطان را محدود می کنند. امروزه استراتژیهای مختلفی مانند دیمریزاسیون، پگیلاسیون، نانوفرمولاسیون و اتصال به ماکرومولکولها برای غلبه بر این محدودیت مورد استفاده قرار میگیرد. همچنین مشاهده شده در 30 درصد بیماران مبتلا به سرطان روده نسبت به داروی شیمی درمانی ستوکسیمب به عنوان یک آنتی بادی بر علیه گیرنده های فاکتور رشد اپیدرمال (EGFR)، مقاومت وجود دارد. هدف مطالعه: طراحی و سنتز ماده بیولوژیک متشکل از آنزیم ریبونوکلئاز پگیله و هدفمند شده بوسیله کانژوگاسیون به آنتی بادی ستوکسیمب، جهت غلبه بر محدودیتهای ضدسرطانی آنزیم و آنتی بادی در رده سلولی SW480 سرطان کلورکتال دارای جهش در ژن Kras.. روش کار: در ابتدا، آنزیم ریبونوکلئاز A بوسیله SOOH-PEG-COOH در حضور EDC/NHS دربافر فسفات پگیله و به ستوکسیمب به صورت کوالانت کانژوگه گردید. پس از تایید کانژوگاسیون توسطSDS-PAGE، بیوکانژوگیت سنتز شده (RN-PEG-Cet) بوسیله UV-Vis ، SEM ، AFMمشخصه یابی شد. فعالیت آنزیمی بیوکانژوگیتتوسطUV-Vis و فعالیت آنتی بادی توسط western blotting بررسی و تایید شد. در نهایت زنده مانی، تغییرات مورفولوژیک هسته سلولها و القای آپوپتوز ، با تکنیکهای MTT assay ،رنگ آمیزیDAPI وAnnexin Vبررسی شد. یافته ها: نتایج بدست آمده، بیوکانژوگیشن و وجود فعالیت آنزیمی/ آنتی بادی در حالت RN-PEG-Cet را تایید کرد. همچنین نتایج MTT assay و بررسی آپوپتوز نشان داد که سمیت سلولی، تغییرات مورفولوژیک روی هسته و آپوپتوز در سلولهای تیمار شده در غلظتهای تعیین شده RN-PEG-Cet نسبت به ریبونوکلئاز و ستوکسیمب به تنهایی بیشتر است. نتیجه: بیوکانژوگیت سنتز شده RN-PEG-Cet، دارای اثرات سایتوتوکسیک و آپوپتولیک قابل ملاحضه ای می باشد. با این بیوکانژوگیشن بر محدودیت های موجود آنزیم و ستوکسیمب در سلولهای سرطان روده در سطح آزمایشگاهی می توان غلبه کرد.