بررسی اثرات نانوکورکومین خوراکی در فراوانی و فاکتورهای مرتبط با سلول های Treg و فعالیت بیماری در بیماران مبتلا به بهجت: کار آزمایی بالینی تصادفی
چکیده
اثر کورکومین بر پاتوژنز بیماری بهجت هنوز نامعلوم است و گزارشات در این زمینه بسیار نادر است. در تنها مطالعه ای که در این راستا وجود دارد. محققان اینگونه نتیجه گیری نمودند که کورکومین قادر به تنظیم و تعدیل مسیرهای سیگنالی التهابی در ماکروفاژهای بیماران بهجت اختصاصی تر از ماکروفاژهای افراد سالم است. با توجه به محدود بودن مطالعات، لذا این مطالعه با هدف بررسی اثرات نانوکورکومین خوراکی بر فعالیت بیماری، میزان بیان میکرو RNA و فاکتورهای موثر در تکامل سلول های Treg و سطح سرمی IL-10 و TGF-β در بیماران مبتلا به بهجت طراحی شده است.
روش کار: مطالعه حاضر بصورت کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور بود که در بیماران(36 نفر) مبتلا به بهجت مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفت. گروه های مورد مطالعه روزانه یک عدد مکمل نانوکورکومین 80 میلی گرم و یا دارونما به مدت هشت هفته دریافت نمودند. تظاهرات بالینی بیماران توسط پزشک ارزیابی شد. برای تعیین فعالیت بیماری از معیارهای BDCAF استفاده شد. قبل و بعد از اتمام مداخله نمونه خون بصورت ناشتا گرفته شد و سلول های تک هسته ای خون محیطی PBMC جدا شدند. جهت تعیین فراوانی سلول های Treg از فلوسایتومتری و به منظور بررسی میزان بیان miRNA106، miRNA 25، فاکتور نسخه برداری Foxp3 و نیز بیان ژن سیتوکین IL-10 و TGF-β از روش Quantitative Real time PCR استفاده شد. همچنین جهت بررسی سطح سرمی سیتوکین IL-10 و TGF-β از کیت الایزا استفاده شد. افراد مورد مطالعه مجاز به رعایت پروتکل درمانی خود در طول مدت مطالعه بودند و تا حد امکان نوع و دوز داروی خود را در طول مدت اجرای مطالعه تغییر ندادند.
یافته ها : فراوانی سلول های Treg در گروه نانوکورکومین در مقایسه با سطح پایه (001/0P<) و گروه دارونما (001/0P<) به میزان قابل توجهی افزایش یافت. علاوه بر این ، بیان mRNA FoxP3، TGF-β ، IL-10 ،miRNA-25 و miRNA-106b در گروه نانوکورکومین در مقایسه با سطح پایه (001/0P<) و گروه دارونما به میزان قابل توجهی افزایش یافت(001/0>P، 001/0>P، 025/0=P، 011/0=P و001/0>P) افزایش قابل توجهی در TGF-β و IL-10 سرم در گروه نانوکورکومین در مقایسه با سطح پایه (001/0P<) و گروه دارونما (به ترتیب 001/0 P= و 001/0 P <) مشاهده شد. کاهش قابل توجهی در فعالیت بیماری در گروه نانوکورکومین در مقایسه با گروه دارونما مشاهده شد(044/0=P)