نتایج بعد از تجویز آلندرونات در بیماران مبتلا به شکستگی مهره کمری بدون اندیکاسیون جراحی
Abstract
هدف از درمان شستگی های مهره ای در توراسیک و لومبار ایجاد یک بستر مستحکم جهت جلوگیری از آسیب عصبی و افزایش دفرمیتی و در نهایت ثابت نمودن فقرات شکسته جهت فیوژن بعدی می باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی نتایج بعد از تجویز آلندرونات در بیماران مبتلا به شکستگی مهره کمری بدون اندیکاسیون جراحی می باشد.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یا clinical trial Randomized بر روی 60 بیمار مبتلا به شکستگی مهره های توراکولومبار ناشی از ترومای ستون مهره که به بیمارستان امام رضا تبریز مراجعه می کنند و فاقد اندیکاسیون جراحی فیوژن مهره باشند صورت گرفت. از تمام بیماران ضمن دریافت درمان های اولیه تروما و درمان های استاندارد (NSAID و مسکن ها) و فوریت های پزشکی ارزیابی کامل نورولوژیک توسط رزیدنت جراحی اعصاب به عمل آمد. سپس بیماران توسط نرم افزار Randlist 2.1 به دو گروه تصادفی A و B تقسیم شدند. گروه A داروی آلندرونات و گروه B مسکن دریافت کردند. بیماران گروه A بعد از ترخیص به صورت هفتگی 35 میلی گرم آلندرونات دریافت کردند. بیماران از دریافت درمان استاندارد (NSAID، مسکن و سایر موارد مورد نیاز) محروم نشدند.
یافته ها: مطالعه کنونی بر روی ۶۰ بیمار مبتلا به شکستگی مهره های توراکولومبار بدون اندیکاسیون جراحی در دو گروه مداخله (آلندرونات ۳۵ میلی گرم هفتگی) و پلاسبو (درمان های حمایتی NSAID و مسکن) مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران گروه مداخله ۸۶/۱۷ ± ۸۶/۴۶ سال و گروه پلاسبو ۶۲/۸ ± ۶۶/۳۷ سال بود. از نظر توزیع جنسیتی، در هر دو گروه ۲۲ بیمار (۳/۷۳ درصد) مذکر و ۸ بیمار (۷/۲۶ درصد) مونث بودند. شایع ترین محل شکستگی مربوط به مهره L2 بود. درصد فیوژن استخوان در بیماران دریافت کننده آلندرونات به طور معنی داری بالاتر بود (۳۳/۷۳ درصد در مقابل ۳۳/۴۳ درصد؛ ۰۰۱/۰p=). درصد کلاپس خلفی مهره نیز در بیماران گروه دریافت کننده آلندرونات بیشتر بوده است. در هر دو گروه به طور معنی داری زاویه F پس از دریافت مداخله و پیگیری ۶ ماهه به طور معنی داری کاهش پیدا کرده بود. همچنین به طور معنی داری زاویه F در گروه پلاسبو در مقایسه با گروه دریافت کننده آلندرونات پس از دریافت مداخله به طور معنی داری بیشتر بود (۵۳/۱ ± ۸۳/۹ در مقابل ۴۰/۱ ± ۲۳/۶؛ ۰۰۱/۰p=).