بررسی اثر ترانکزامیک اسید در هموستاز پس از جراحی استئوتومی استخوان تیبیا در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های شهدا و امام رضا طی سال های 1399 تا 1400
Abstract
استئوتومی پروگزیمال تیبیا یک روش درمانی مناسب برای موارد استئوآرتریت تک کمپارتمانی واروس مفصل زانو می باشد. شایع ترین دفورمیتی همراه با استئوآرتریت زانو، واروس است که سبب تخریب سطح مفصلی دیستال می شود که با استئوتومی پروگزیمال تیبیا و اصلاح راستای اندام بهبود می یابد. این مدالیته جراحی با عوارضی مانند ایجاد هماتوم، اختلال در ترمیم زخم و عفونت محل جراحی همراهی دارد. داروهای ضد فیبرینولیتیک مانند ترانکزامیک اسید یکی از موارد قابل قبول برای کاهش میزان خونریزی، کاهش احتمال انتقال خون و خطرات مرتبط با آن در بیماران مبتلا به استئوتومی پروگزیمال تیبیا هستند. فلذا انتخاب روش مناسب برای پیشگیری از خونریزی پس از جراحی استئوتومی پروگزیمال تیبیا اهمیت فراوانی دارد؛ لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ترانکزامیک اسید در هموستاز پس از جراحی استئوتومی استخوان تیبیا در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های شهدا و امام رضا انجام شد.
روش کار: این مطالعه به شیوه کارآزمایی بالینی بر روی بیماران مبتلا به استئوآرتریت مفصل زانو همراه با تغییرات واروس شدید در زانو ها که به وسیله استئوتومی پروگزیمال تیبیا تحت درمان قرار گرفته بودند انجام شد. بیماران مورد مطالعه به 3 گروه مساوی تقسیم شدند به گونه ای که یک گروه کنترل در نظر گرفته شد، یک گروه ترانگزامیک اسید موضعی استفاده شد و در یک گروه ترانگزامیک اسید وریدی استفاده شد. غلظت هموگلوبین بیماران پیش از عمل و در روز سوم پس از عمل اندازه گیری شد. هم چنین مواردی مانند حجم خون داخل درن، تعداد روز های استفاده از درن، تعداد واحد های تزریق خون در گروه های مورد مطالعه بررسی شد و به وسیله نرم افزار SPSS و تست های آماری مورد مقایسه قرار گرفت.
یافته ها : میزان خونریزی و نیاز به ترانسفوزیون خون در حین جراحی در گروه ترانگزامیک وریدی نسبت به دو گروه دیگر به صورت معناداری کمتر بود؛ همچنین در روز اول و دوم و سوم میزان خونریزی و نیاز به ترانسفوزیون خون در گروه ترانگزامیک موضعی به صورت معناداری کمتر از دو گروه دیگر بود. مدت زمان استفاده از درن پس از جراحی برای گروه های ترانگزامیک اسید سه روز و برای گروه پلاسبو پنج روز بود.