تاثیر غلظت های مختلف کاربامایدپراکساید بر بیان ژن های مرتبط با اتوفاژی در سلول های بنیادی پالپ دندان انسان

Abstract

با توجه به اینکه اتوفاژی نقش مهمی در خودنوزایی و تمایز سلول های بنیادی دارد، لذا شناخت مواد موثر در اتوفاژی مزایایی درمانی برای طیف وسیعی از بیماری ها دارد. لذا نتایج این طرح نشان خواهد داد که آیا کارباماید پراکساید (غلظتهای مختلف این ماده ) خواهد توانست با تنظیم اتوفاژی، باعث افزایش پتانسیل بقا و تمایز ادنتوژنیک سلول های بنیادی پالپ دندان شود. يکي از مزيت هاي مهم اين روش، ايمن بودن آن است که در آن سلول بنيادي از نظر ژنتيکي دست ورزي نمي شود و اين که مي توان اين روش را بدون خطر در طب باليني نيز استفاده کرد. مواد و روش اجرا: سلول های پالپ دندان با رده سلولی DPS_7 و کد بانک سلولی IBRCC10371 از مرکز ذخایر ژنتیک خریداری شد. سلول های بنیادی با غلظت های مختلف کاربامید پراکساید تیمار شده و درصد زنده مانی آنها با استفاده از تست MTT بررسی شد. جهت اندازه گیری میزان بیان ژن های مرتبط با اتوفاژی، سلول ها به مدت 24 ساعت با دوزهای پایینتر از IC50 کاربامید پراکساید تیمار شده و RNA Total سلول ها با استفاده از کیت استخراج RNA بر اساس پروتکل شرکت سازنده کیت استخراج شد. سپس RNA با استفاده از کیت تولید cDNA ( synthesis kit ) به DNA مكمل(cDNA) تبدیل شد. در نهایت میزان بیان ژن های اتوفاژی (LC3, Beclin-1 , p62) با استفاده از تکنیک Real time PCR مورد بررسی قرار گرفت. تمامی تست ها بصورت سه بار تکرار انجام شده و گروهی که کاربامید پراکساید دریافت نمی کند به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. تمامی نتایج بدست آمده از گروه های تیمار شده، با گروه کنترل توسط نرم افزار Graphpad Prismتحلیل شد. یافته ها: غلظت μg/mL 15 غلظت IC50 برای کاربامید پراکساید و غلظت μg/mL 25 غلظت توکسیک شناسایی شد. در غلظت μg/mL 15، میزان بیان ژن Becline-1 و LC3 افزایش و میزان بیان ژن P62 کاهش معنی داری داشت. سلولهای بنیادی پالپ دندان در مواجه با کاربامید پراکساید به عنوان یک عامل اکسیداتیو قرار گرفته و این فرایند باعث راه اندازی فرایند اتوفاژی شد.

نتیجه گیری: کاربامید پراکساید به عنوان یک عامل اکسیداتیو، باعث تحریک فرایند اتوفاژی در سلول ها بنیادی پالپ شد.