مقایسه اثر سیلدنافیل و ایزوسورباید دی نیترات واژینال در نتایج انتقال جنین خانم هایی با شکست مکرر لانه گزینی
Abstract
نازایی یکی از مشکلات اجتماعی و اقتصادی خانواده ها محسوب می شود که در حدود 15-10% زوج ها را درگیر می کند. در جوامع در حال توسعه با افزایش سن ازدواج، اضافه شدن هزینه های درمان نازایی بار مضاعفی بر دوش خانواده ها تحمیل می کند. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر سیلدنافیل و ایزوسورباید دی نیترات در نتایج انتقال جنین خانم هایی با شکست مکرر لانه گزینی که به کلینیک نازایی الزهرا مراجعه کرده اند می باشد.
مواد و روش ها: مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر بر روی ۱۰۰ بیمار مراجعه کننده به مرکز ناباروری بیمارستان الزهرا از تاریخ تصویب بمدت یکسال انجام گرفت. بیمارانی که تحت پروتکل های درمانی لازم جهت IVF قرار گرفته اند و دارای رویان فریزشده هستند و حداقل دو سیکل انتقال رویان نا موفق قبلی داشته اند، در دو گروه دریافت کننده سیلدنافیل واژینال و یا ایزوسورباید مورد مطالعه قرار گرفتند. آمادگی اندومتر با قرص استرادیول والرات با دوز 4 میلی گرم شروع گردید و بعد از 3 روز به 6 میلی گرم در روز افزایش پیدا کرد. برای همه بیماران درمان استاندارد امادگی اندومتر با 6 میلی گرم استرادیول روزانه داده شد. علاوه بر ان یک گروه قرص ایزوسورباید دی نیترات 10 میلی گرم واژینال از روز شروع استرادیول تا یک روز قبل از انتقال جنین ادامه داده شد و در گروه دوم قرص سیلدنافیل بصورت واژینال تجویز شد.
یافته ها: میانگین سن گروه سیلدنافیل ۹۵/۶ ± ۴۶/۳۲ سال و گروه ایزوسورباید ۹۶/۵ ± ۷۴/۳۱ سال بود. ضخامت اندومتر پس از مداخله در گروه سیلدنافیل ۸۱/۱ ± ۱۲/۹ میلی متر و در گروه ایزوسورباید ۲۵/۱ ± ۸۹/۸ میلی متر بوده است. به طور معنی داری ضخامت اندومتر در گروه سیلدنافیل بالاتر از گروه ایزوسورباید بود (۰۲۳/۰p=). میزان تولد زنده یا حاملگی ongoing در بیماران ۲۰ درصد بود که از این تعداد ۱۱ بیمار (۲۲ درصد) در گروه سیلدنافیل و ۹ بیمار (۱۸ درصد) در گروه ایزوسورباید قرار داشتند.