بررسی ضخامت دیافراگم توسط سونوگرافی در بیماران مبتلا به بیماری انسدادی ریه تحت تهویه مکانیکی و ارتباط آن با فرجام تهویه مکانیکی و پارامترهای مکانیک ریه
Abstract
جداسازی موفقیت آمیز از ونتیلاتور به عوامل مختلفی بستگی دارد: قدرت عضلانی، قلبی، تنفسی و متابولیک. ضعف اکتسابی عظله دیافراگم به دنبال تهویه مکانیکی یکی از علل مهم در حال رشد شکست جداسازی بیماران از ونتیلاتور می باشد؛ از طرفی دیگر نشان داده شده است که کسر ضخیم شدن و سونوگرافی دیافراگم شاخص های غیرتهاجمی خوبی برای تصمیم گیری در رابطه با جداسازی بیماران از ونتیلاتور هستند.
روش کار: در این مطالعه بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه تحت تهویه مکانیکی بستری در بخشهای مراقبتهای ویژه ریه در بازه زمانی یکساله انتخاب شدند. طی مشاوره اماری تعداد شصت بیمار برای مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفتند. تفاوت جنسیتی بیماران در تعداد بیماران مبذول نشد. پس از انتخاب بیماران تمامی بیماران در روز دوم پس از انتوباسیون در حالت سوپاین تحت B mode سونوگرافی با پروب خطی نه تا دوازده مگا هرتز قرار گرفتند. در تمامی بیماران اندازه گیری ضخامت دیافراگم در زمان انتهای بازدم و در در فضای بین دنده ای نه و ده در حد فاصل خط اگزیلاری قدامی و میانی انجام شد و نتایج بین افراد به دو صورت وینینگ موفق و ناموفق مثایسه شدند.
یافته ها: تفاوت در کسر ضخامت دیافراگم بین گروه های وینینگ موفق و غیر موفق که میانه65/32% و محدوده بین چارکی50/24% تا 25/34% در گروه وینینگ موفق و میانه50/17% و محدوده بین چارکی13% تا 25% در گروه وینینگ غیر موفق را نشان می دهد. همچنین بر اساس بررسی نتایج مشخص شد که طول مدت تهویه(001/0=P)، حجم جاری (049/0=P)، Cdyn(005/0=P)، Cstat (019/0=P) و APACHE II (009/0=P) در بیماران با وینینگ موفق به صورت معناداری دارای وضعیت مطلوب و بهبتری بودند.