تغییرات یک ساله استیگما در بیماران با اولین اپیزود اختلالات سایکوتیک و نقش عوامل دموگرافیک
Abstract
اختلال استیگما یکی از مهم ترین مسائلی است که می تواند بیماران مبتلا به اختلالات روان پریشی را تحت تاثیر قرار دهد. تعریف کلاسیک کلمه انگ، تبدیل یک فرد از یک انسان کامل و معمولی به یک انسان نادیده گرفته شده است. در این مطالعه، فالوآپ یک ساله انگ اجتماعی درونی شده نسبت به بیماری روان پریشی از اولین شروع بیماری با استفاده از مقیاس استیگمای درونی شده بیماری روانی(ISMI) اندازه گیری می شود و رابطه بین عوامل جمعیت شناختی با سطح انگ و تغییرات آن بررسی می شود.
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر شامل بیماران بزرگسال مبتلا به طیف اسکیزوفرنیا در مرکز آموزشی و درمانی رازی، و همچنین بیماران سرپایی ارجاع شده از کلینیک های تخصصی روانپزشکی بودند. در این مطالعه سیر یک ساله انگ اجتماعی درونی شده نسبت به بیماری سایکوتیک از اولین بروز بیماری با استفاده از ISMI اندازه¬گیری شد و ارتباط آن با عوامل دموگرافیک بررسی و تغییرات آن بررسی شد.
یافته ها: حجم نمونه در این مطالعه 158 نفر می باشد. میانگین و انحراف معیار سنی برابر 94/10± 8/34، بوده 62% بیماران را مردان تشکیل می دادند. 9/63 % شرکت کنندگان مجرد بودند. در این مطالعه زنان و مردان در سطح استیگما تفاوت معنی¬دار با هم نداشته اما در کناره¬گیری اجتماعی، تجربه تبعیض و مقاومت در برابر انگ با یکدیگر تفاوت داشتند (05/0 >P). سطح تحصیلات با سطح استیگما ارتباطی نداشت اما سطح تحصیلات در ساب اسکیل های کناره¬گیری اجتماعی و بیگانگی با یکدیگر تفاوت دارند. همچنین گروه های شغلی مختلف از نظر سطح استیگما تفاوت نداشتند. در عین حال وضعیت تاهل در سطح استیگما اثری نداشت اما در مقاومت در برابر استیگما تاثیر معنی دار داشت(05/0 >P). سطح کلی استیگمای درونی شده و همچنین ساب اسکیل کناره¬گیری اجتماعی در طول یک سال پیگیری به طور معنی¬دار بیشتر شد. (05/0 >P).