بررسی تاثیر قطر و نحوه ایجاد کانال اکلوزالی دسترسی به پیچ بر روی استحکام شکست کراون های زیرکونیایی مونولیتیک خلفی متکی بر ایمپلنت سمان شونده
Abstract
استحکام شکست مطلوب کراون های متکی بر ایمپلنت یکی از فاکتورهای تاثیرگذار در موفقیت بلند مدت ایمپلنت های دندانی محسوب می شود. استفاده از روکش های زیرکونیا نسبت به کراون های متال - سرامیک می تواند یک انتخاب درمانی قابل قبول برای حصول بهترین نتایج کلینیکال در ایمپلنت های دندانی باشد. با توجه به اینکه مطالعات اندکی در مورد تأثیر قطر سوراخ دسترسی اکلوزالی بر استحکام شکست این رستوریشن ها وجود دارد و همچنین در حال حاضر هیچ دستورالعمل پذیرفته شده ای برای تعیین قطر مناسب کانال دسترسی اکلوزالی وجود ندارد ، تحقیق حاضر با هدف ارزیابی تاثیر قطر و نحوه ایجاد کانال اکلوزالی دسترسی به پیچ بر روی استحکام شکست کروان های زیرکونیایی مونولیتیک خلفی متکی بر ایمپلنت سمان شونده انجام شد.
مواد و روش ها : تعداد کلی 56 عدد فیکسچر استوانه ای دارای هگز داخلی با قطر 4.5 میلی متر و طول 10 میلی متر و 56 عدد اباتمنت مستقیم با قطر 4.5 میلی متر انتخاب شدند. روکش های زیرکونیای مونولیتیک مولتی لایر خلفی با و بدون کانال دسترسی اکلوزالی به صورت فول کانتور طراحی شدند. روکش های دارای کانال اکلوزالی دسترسی به پیچ اولیه ، با قطرهای 2.3 میلی متر و 3.5 میلی متر هر کدام به تعداد 10 عدد ( جمعا 20 عدد ) بر اساس طراحی کامپیوتری ساخته شدند. در 20 عدد از روکش ها ، کانال اکلوزالی دسترسی به پیچ به صورت ثانویه از طریق تراش با فرز روند الماسی در مرکز سطح اکلوزال با قطرهای 2.3 میلی متر و 3.5 میلی متر ایجاد شدند و 10 عدد از آنها به عنوان گروه کنترل ، با سطح اکلوزالی دست نخورده باقی ماندند. علاوه بر این ، 6 رستوریشن با آناتومی اکلوزال دست نخورده به منظور انجام آنالیز SEM و ارزیابی نقص‌های سطحی ناشی از تراش با فرز در انواع با کانال دسترسی ثانویه ، ساخته شدند. داده های بدست آمده ، جمع آوری شده و تجزیه و تحلیل آنها در نرم افزار 17SPSS توسط آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه و سپس توسط آزمون تعقیبی Games-Howell انجام گرفت. سطح معناداری این مطالعه P<0.05 بود.
یافته ها : بیشترین مقدار استحکام شکست مربوط به گروه کنترل با میانگین 3436.74 نیوتن بود. پس از آن گروه روکش های دارای کانال اکلوزالی دسترسی به پیچ به صورت اولیه با قطر 2.3 میلی متر ( A1 ) دارای بیشترین میزان استحکام شکست با میانگین 3260.93 نیوتن بود. کمترین میزان استحکام شکست مربوط به گروه روکش های دارای کانال دسترسی به پیچ به شکل ثانویه با فرز روند الماسی Coarse Grit به قطر 3.5 میلی متر ( B2 ) بود که میانگین استحکام شکست آن ها 1936.43 نیوتن بود. نتایج این مطالعه نشان داد بین میانگین متغیر استحکام شکست در گروه های تحت بررسی تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (001/0 P <) . بیشترین تفاوت میانگین در نمونه های دارای سوراخ دسترسی اکلوزالی ، بین گروه A1 و B2 بود. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد میانگین استحکام شکست در قطر 2.3 میلی متر بیشتر از میانگین آن در 3.5 میلی متر بود (P<0.05). ولی نوع کانال و قطر آن اثر سینرژیستی معنی داری بر یکدیگر از لحاظ استحکام شکست ندارند (P>0.05). نتایج حاصل از بررسی نمونه ها زیر میکروسکوپ الکترونی موید وجود ترک های واضح در نمونه های با تراش ثانویه نسبت به تراش اولیه بود.
نتیجه گیری : نتایج این مطالعه نشان می دهد در شرایط کلینیکال ، استفاده از کانال دسترسی اولیه با قطر 2.3 میلی متر بهترین گزینه جهت افزایش استحکام شکست کراون های زیرکونیای مونولیتیک خلفی متکی بر ایمپلنت هیبریدی می باشد ولی در شرایطی که کلینیسین مجبور به تهیه حفره دسترسی اکلوزالی با فرز می باشد باید در نظر داشته باشد که افزایش قطر کانال دسترسی به طور معنی داری استحکام کراون را تحت تاثیر قرار می دهد.