مدیریت جراحی در سوختگی‌های شیمیایی و حرارتی چشم در مرکز آموزشی و درمانی نیکوکاری تبریز

Abstract

آسیب های شیمیایی وارده به ملتحمه و قرنیه که شامل آسیب توسط مواد بازی و اسیدی می باشند از جمله اورژانس های چشم پزشکی بوده و نیازمند مداخله سریع می باشند. آسیب های شیمیایی وارده به چشم می توانند منجر به ایجاد آسیب های بسیار شدید و وسیعی به سطح کره چشم و سگمان قدامی گردند که سبب ایجاد اختلالات بینایی و حرکتی چشم می شوند. هدف از مطالعه حاضر، مدیریت جراحی در سوختگی‌های شیمیایی و حرارتی چشم در مرکز آموزشی و درمانی نیکوکاری تبریز می باشد. مواد و روش ها: بیمارانی که از ابتدای سال 1395 تا آخر سال 1398 با سوختگی شیمیایی و حرارتی قرنیه به بیمارستان نیکوکاری مراجعه کرده اند و کاندید جراحی به یکی از چهار روش (AMT، KLAL، CLAU و PKP) قرار گرفته اند انتخاب شدند. در معاینات منظم و سریالی که به صورت ویزیت قبل از جراحی، سه ماه و یک سال بعد از جراحی و نیز آخرین ویزیت بعد از جراحی انجام گرفتند، یافته های معاینه بالینی کامل چشم بیماران بررسی گردید. یافته ها: در این مطالعه تعداد ۴۰ بیمار با سوختگی شیمیایی و حرارتی چشم با میانه سن ۵/۳۱ سال مورد مطالعه قرار گرفتند. کمترین سن بیماران ۴ سال و بیشترین آن ۷۸ سال بود. ۸۰ درصد بیماران مذکر بودند. در ۳ بیمار سوختگی حرارتی با آب جوش، ۲۲ بیمار سوختگی با اسید و ۱۵ بیمار سوختگی با قلیا مشاهده گردید. در تمامی بیماران، عمل جراحی اولیه مربوط به AMT بود. البته ۵/۵۲ درصد بیماران تنها یک نوبت تحت جراحی قرار گرفته بودند. برای سایر بیماران در نوبت بعدی جراحی های KLAL (۴ مورد)، CLAU (۹ مورد) و PKP (۶ مورد) نیز انجام شده بود. همچنین در ۵ بیمار همزمان با AMT، tenoplasty، ۲ بیمار گرفت موکوزی و ۹ بیمار Symblepharon release + Fornix reconstruction نیز انجام شده بود. از نظر حدت بینایی در ابتدای مطالعه ۱۰ بیمار در حد LP بودند که این میزان پس از پیگیری ۱۲ ماهه به ۵ بیمار کاهش پیدا کرده بود. همچنین به طور کلی ۵۰ درصد بیماران بهبودی قابل توجهی از نظر حد بینایی داشته اند. در خصوص معاینه بالینی بیماران مشاهده شد که پس از ۱۲ ماه از جراحی، IOP در ۵/۸۲ درصد بیماران به میزان نرمال بهبود پیدا کرده بود. همچنین در این زمان، ۵/۱۷ درصد بیماران رگ زایی قرنیه و ۵/۱۲ درصد آن ها نیز آسیب اپیتلیالی پایدار قرنیه داشتند.