بررسي تشنج در بيماران همودياليزي

Abstract

تشنج يكي از عوارض نسبتا شايع و در عين حال مهم و خطير همودياليز است. هرچند دلايل متعددي براي بروز تشنج در اين دسته از بيماران پيشنهاد شده است، ولي هيچ يك از اين دلايل قطعي نبوده، بحث در اين مورد همچنان وجود دارد. بديهي است با شناسايي اين عوامل احتمالي مي توان با اتخاذ تدابير پيشگيرانه مانع بروز تشنج وابسته به همودياليز شد. نتيجه نهايي اين موفقيت درماني، كاهش هزينه هاي جاني و مالي تحميل شده بر دوش بيمار و سيستم سلامت و بهداشت عمومي خواهد بود. هدف از اين مطالعه نيز شناسايي اين عوامل احتمالي و بكارگيري آنها جهت جلوگيري از بروز تشنج در بيماران همودياليزي است. مواد و روش ها: ميزان بروز تشنج در بيماران همودياليزي در مدت 13 ماه بررسي گرديد. سپس در يك مطالعه مورد-شاهدي، 30 بيمار همودياليزي دچار تشنج (گروه مورد) با 30 بيمار همودياليزي فاقد تشنج (گروه شاهد) مقايسه شدند. بيماراني وارد مطالعه گرديدند كه تشنج در آنها حين همودياليز و يا حداكثر طي 24 ساعت اول پس از آن رخ داده باشد. سن، يافته هاي الكتروانسفالوگرافي و نتايج آزمايشات خوني در دو گروه مقايسه گرديد. الكتروانسفالوگرافي و آزمايشات خوني در هر دو گروه طي 24 ساعت اول پس از همودياليز بعمل آمد. یافته ها: از مجموع 223 بيمار همودياليزي، 33 (80/%14) موارد دچار تشنج بودند. در مقايسه يافته هاي خوني دو گروه، سطح كلسيم توتال (009/0=p) و يونيزه (003/0=p) در بيماران گروه مورد بطور معني داري كمتر از گروه شاهد بود (بترتيب 82/0±94/6 در برابر 18/1±65/7 ميلي گرم در دسي ليتر، 41/0±62/3 در برابر 58/0±02/4 ميلي گرم در دسي ليتر). همچنين موارد دچار هيپوكلسمي در گروه مورد بطور معني داري بيشتر بود (024/0=p). تمامي بيماران بررسي شده دچار اسيدوز بودند ولي شدت اسيدوز در بيماران گروه مورد بيشتر از گروه شاهد بود (034/0=p). ريتم غالب در الكتروكارديوگرام بيماران گروه مورد، فعاليت موج آهسته (7/%89) بود. اختلاف سني معني داري بين بيماران دو گروه مشاهده نشد (742/0=p).