بررسی نتایج رادیولوژیک و بهبود در علائم عصبی در دو حالت استفاد ه از کشش و بدون کشش مهره در روش وسیله گذاری خلفی در بیماران شکستگی تروماتیک مهره های کمری – سینه ای

Abstract

با توجه به فرادانی شکستگی های توراکولومبار این مطالعه قصد دارد که علائم رادیولوژیک و بهبود آسیب های عصبی را در متد جراحی فیکساسیون و فیوژن خلفی با استفاده از تعبیه پیچ پدیکولر و راد در دو حالت استفاده از دیس ترکشن و بدون دیسترکشن مهره مقایسه کند. روش کار و مواد: این مطالعه Randomized control trial بوده و بر روی 60 بیمار که با شکستگی ستون فقرات توراکولومبار به دنبال ترومای فقرات توراکولومبار از سال 1395تا 1397که در بیمارستان امام رضای تبریز بستری و کاندید فیوژن پوسترولترال با پیچ پدیکولار و تعبیه راد بودند، انجام شد. در این مطالعه بیماران به دو گروه بدون دیسترکشن مهره (30 n=)و گروه با دیسترکشن مهره (30 n=) تقسیم شدند. سپس شدت آسیب عصبی بیمار توسط معیار فرانکلین اصلاح شده و شاخص های پرتونگاری شامل میزان کلاپس قدام مهره و میزان کلاپس خلف مهره و زاویه کیفوز در دو گروه در قبل از جراحی و بلافاصله بعد از جراحی و فالو 3 ماه بعد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده توسط نرم افزار SPSS(ver.21) مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج : میانگین سن بیماران شرکت کننده در مطالعه 11/11 ± 13/27 سال بود. در زیرگروه های مورد مطالعه هیچ تفاوت معنی داری از نظر تقسیم بندی فرانکل در بیماران شرکت کننده در مطالعه وجود نداشت. 763/ 4 x² =و 32/0 P= در فالو آپ سه ماهه تفاوتی میان گروه با دیسترکشن مهره و بدون دیسترکشن مهره تفاوتی در علایم عصبی بیماران در دو گروه وجود نداشت. 455/3 x² = و 48/0 P= تفاوت درصد کلاپس خلف مهره و درصد کلاپس قدام مهره در روز بعد از عمل در گروه با دیسترکشن مهره به صورت معنی داری از گروه بدون دیسترکشن مهره بیشتر بود (24/16 ± 80/75 vs 41/12 ± 50/79, 73/13 ± 50/69 , 53/18 ± 53/65 ) ( 004/0= p value , 28/0= respectively ) و همچنین زاویه کایفوز نیز در گروه با دیسترکشن مهره 87/4 ± 03/33.03±4.87 و در گروه بدون دیسترکشن مهره 2.77±2.44 بودکه این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار بود 009/0 P value =ولی در فالو آپ سه ماهه فقط درصد کلاپس خلف مهره در گروه با دیسترکشن مهره به صورت معنی داری از گروه بدون دیسترکشن بیشتر بود.