ارتباط بین وضعیت ویتامین D با پروستاگلندین‌های التهابی در بیماران مبتلا به لوسمی حاد میلوئیدی

Abstract

اثر مهاری ویتامین D و اثر تحریک کنندگی پروستاگلندین‌ها در بسیاری از بدخیمی‌ها مورد بررسی قرار گرفته است. افزایش احتمال بدخیمی به واسطه پروستاگلاندین‌ها و کاهش آن توسط ویتامین D به واسطه مکانیسم‌های متعددی رخ می‌دهد. از این رو در این مطالعه به بررسی رابطه بین وضعیت ویتامین D و پروستاگلندین‌ها و نقش احتمالی آن‌ها در AML پرداختیم. روش کار: 54 بیمار مبتلا به AML مراجعه کننده به مرکز شهید قاضی بیمارستان امام رضای تبریز مورد بررسی قرار گرفتند و سطوح سرمی ویتامین D، COX-2‌ و PGE2 و میزان بیان ژن گیرنده ویتامین D (VDR)، ژن PGE2 سنتاز، COX-2، و 15-PGDH هر یک از آن‌ها در این بیماران اندازه گیری شد. در نهایت رابطه بین وضعیت ویتامین D‌ با میزان بیان و سطح سرمی COX-2‌ و PGE2 و نیز ارتباط بین این متغیرها با نتایج درمان در بیماران مبتلا به AML مورد ارزیابی قرارگرفت. یافته ها: در این مطالعه سطح سرمی ویتامین D، (72.70- 4.00) 18.25 نانوگرم بر میلی لیتر بود ولیکن ارتباط معنی داری بین سطح سرمی ویتامین D با سطوح سرمی و میزان بیان COX-2‌ ، PGE2 سنتاز و 15-PGDH وجود نداشت ولی بین میزان بیان ژن VDR و سطوح سرمی آن با میزان بیان ژن های PGE2 و COX-2 و نیز غلظت سرمی آن ها ارتباط مستقیم و معنی دار و با میزان بیان 15-PGDH معکوس و معنی دار وجود دارد (P <0.05). همچنین بین وضعیت ویتامین D، PGE2 ، COX-2 و 15-PGDH با نتایج درمان شامل دستیابی به رمیسیون کامل، طول مدت تب و نوتروپنی و طول مدت بستری ارتباط معنی دار آماری یافت نشد (P>0.05).