مقایسه تاثیر تغذیه با فنجان، سرنگ و تغذیه انگشتی بر زمان رسیدن به تغذیه کامل دهانی و افزایش وزن نوزادان نارس: یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده

Abstract

چکیده مقدمه: انتقال تغذیه معده ای به نوع دهانی یک چالش بزرگ برای نوزاد نارس و تیم بهداشتی محسوب می شود، زیرا بهترین روش تغذیه دهانی در نوزادان نارس هنوز مشخص نیست. نوزادان نارس بدلیل ناتوانی های آناتومیکی و فیزیولوژیکی متعدد با مشکلات تغذیه دهانی مواجه شده و با گاواژ تغذیه می شوند، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض لوله گاواژ ممکن است با اثرات منفی همراه باشد و منجر به مشکلات تغذیه طولانی مدت شود. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر سه روش تغذیه با فنجان، سرنگ و تغذیه انگشتی بر زمان رسیدن به تغذیه کامل دهانی و افزایش وزن در نوزادان نارس بود. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود که بر روی 99 نوزاد نارس نارس 34-30 هفته بستری در بخش نوزادان و NICU مرکز آموزشی-درمانی الزهراء(س) و طالقانی تبریز انجام شد. در این پژوهش گروهی از نوزادان که تغذیه با فنجان داشتند با نوزادانی که تغذیه انگشتی و تغذیه با سرنگ داشتند مقایسه شدند. آزمودنی ها بصورت بلوک بندی تصادفی با بلوکهای 6 و 9 تایی با نسبت 1:1:1 به سه گروه تغذیه با فنجان (33 نفر)، سرنگ (33 نفر) و انگشتی(33 نفر) تخصیص یافتند و از نظر زمان رسیدن به تغذیه کامل دهانی و افزایش وزن مورد مطالعه قرار گرفتند. پژوهشگر با حضوردر مراکز آموزشی- درمانی الزهرا و طالقانی نوزادان متولد شده 34-30 هفته را انتخاب کرد و چک لیست معیارهای حائز شرایط را برای آن ها تکمیل کرد و نوزادانی که دارای شرایط ورود به مطالعه بودند، رضایت کتبی آگاهانه در اختیار والدین آنها قرار داده شد و پرسشنامه مشخصات نوزاد و پرسشنامه مشخصات فردی اجتماعی تکمیل گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از برنامهSPSS/version21 شد. نرمالیتی توزیع داده ها با استفاده از آزمون Shapiro-Wilk بررسی گردید. جهت مقایسه متغیرهای کمی مشخصات فردی اجتماعی بین سه گروه از آزمون آماری ANOVA و مقایسه متغیرهای کیفی مشخصات فردی اجتماعی از آزمون آماری کای دو استفاده شد. برای مقایسه زمان رسیدن به تغذیه کامل دهانی، افزایش وزن روزانه، اشباع اکسیژن و ضربان قلب پس از تغذیه و در گروه های مورد مطالعه، از آزمون آماری ANCOVA استفاده شد. برای مقایسه حوادث جانبی(خفگی، برادی کاردی وآپنه) و میزان رضایت مادران از روش تغذیه، از آزمون کای دو استفاده شد. در تمام مراحل 05/0=α و فاصله اطمینان 95% در نظر گرفته شد. تخصیص تصادفی افراد در گروه ها تا حد زیادی سبب کنترل متغیرهای مخدوشگر شد. در صورت وجود تفاوت های معنی دار بین گروه ها، از طریق آماری کنترل گردید. نتایج: میانگین زمان رسیدن به تغذیه کامل دهانی در 3 گروه مطالعه تفاوت آماری معنی داری نداشت (652/0P=). میانگین افزایش وزن روزانه تفاوت آماری معنی داری در بین گروه های مطالعه نشان نداد (127/0P=). از نظر میانگین اشباع اکسیژن پس از تغذیه در بین گروه های مطالعه تفاوت معنی داری مشاهده نشد ( 337/0P=). میانگین ضربان قلب پس از تغذیه در بین گروه های مطالعه تفاوت آماری معنی داری نشان نداد (223/0P=). در طی این مطالعه در هیچ یک از گروه ها آپنه رخ نداد. از نظر بروز برادی کاردی و خفگی در بین گروه های مطالعه تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (364/0P=)، (742/0P=). از نظر میزان رضایت از مداخله تفاوت معنی-داری دربین گروه های مطالعه مشاهده نگردید (908/0P=). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش، می توان یکی از این 3 روش را در NICU نوزادان با توجه به تبحر پرسنل برای تغذیه نوزادان در نظر داشت.