مقایسه تأثیر ویتامین D و پیروکسیکام بر شاخص های رفتاری و التهابی در وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری

Abstract

مقدمه: سیستمهای نوروترانسمیتری ) گلوتامینرژیک، آدرنرژیک و هیستامینرژیک و ... ( و استرس اکسیداتیو سیستم اپیوئیدی را تحت تأثیر قرار میدهند. پیروکسیکام از آثار متعددی نظیر: مهار استرس اکسیداتیو، کاهش تولید سایتوکاینها و ... برخوردار است همچنین ویتامین D نیز از آثار آنتی اکسیدانی برخوردار میباشد. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر ویتامین D و پیروکسیکام بر شاخص های رفتاری و التهابی در وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری بود. روش کار: تعداد 100 موش سوری نر در محدوده وزنی ٢0 - ٣0 گرم به طور تصادفی به 10 گروه 10 تایی تقسیم شده و تحت رژیم های دارویی ذیل قرار گرفتند. سپس در روز چهاردهم، با تزریق نالوکسان ) 4mg/kg,ip (، میزان علایم قطع مصرف )ایستادن روی دو پا و پرش( به مدت نیم ساعت در گروه های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس از حیوانات خون گیری به عمل آمد و سطح سرمی MDA و TAC اندازه گیری و ارزیابی شد. 1( Saline )10 ml/kg, ip) + Saline (10 ml/kg, ip) ٢( Morphine )٢5 mg/kg, ip) + Olive Oil (10 ml/kg) ٣( Morphine )٢5 mg/kg, ip) + Saline (10 ml/kg, ip) 4،5،6( Morphine )٢5 mg/kg, ip) + vitamin D (2,4,8 mg /kg, ip) 7،8،9( Morphine )٢5 mg/kg, ip) +piroxicam (5/7, 15, 30 mg/kg, ip) 10( Morphine )٢5 mg/kg, ip) + vitamin D (2 mg/kg, ip) + piroxicam (5/7 mg/kg, ip) نتایج: نتایج مطالعه حاضر حاکی از تاثیر معنی دار دوز های 5 / 7 و 15 میلی گرم از پیروکسیکام در کاهش علائم قطع مصرف بود به علاوه دوز های مختلفی از ویتامین D تاثیر معنی داری در کاهش علائم قطع مصرف ایجاد نکرد. همچنین مصرف پیروکسیکام به همراه مورفین اقدام مناسبی جهت کاهش میزان وابستگی به اپیوئیدها میباشد با توجه به این مهم مطالعات تکمیلی در انسان مورد نیاز است.