مقایسه ارتباط نسبت طول پيچ به طول قدامي خلفي مهره با ميزان فيوژن در بيماران با شكستگي مهره توراكولومبار عمل شده

Abstract

بخش عظیمی از شکستگی های مهره ای در در ناحیه توراکولومبار رخ می دهد. هدف از درمان شکستگی های این ناحیه، ایجاد یک بستر مستحکم جهت جلوگیری از آسیب عصبی و افزایش دفرمیتی و در نهایت ثابت نمودن فقرات شکسته جهت فیوژن بعدی می باشد. از این رو هدف از انجام این مطالعه مقایسه ارتباط نسبت طول پيچ به طول قدامي خلفي مهره با ميزان فيوژن در بيماران با شكستگي مهره توراكولومبار عمل شده در بیماران با شکستگی این ناحیه می باشد. روش کار و مواد: این مطالعه گذشته نگر بوده و بر روی 80 بیمار که با شکستگی ستون فقرات توراکولومبار از سال 1396تا 1398که در بیمارستان امام رضای تبریز و شهدای تبریز تحت فیوژن پوسترولترال با پیچ پدیکولار و تعبیه راد بودند، انجام شد. طول بادی مهره و طول پیچ مورد استفاده اندازه گیری شده و سپس نسبت این دو عامل تعیین گردید. بيماران براساس اينكه پيچ هاي پديكولر ، كمتر از 50 درصد ، بين 50 تا 75 درصد و بيشتر از 75 درصد طول قدامي - خلفي مهره را گرفته باشند تقسيم شدند. سپس میزان فیوژن مهره و زاویه F در فالوآپ 6 ماهه در گروه های مورد مطالعه بررسی شد. نتایج به دست آمده توسط نرم افزار SPSS(ver.21) مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج : میانگین سن بیماران شرکت کننده در مطالعه 37.24±11.73 سال بود. شایع ترین مهره شکسته مهره T12 با 40 درصد بود. شایع ترین مکانیسم شکستگی مهره تصادفات خودرویی با 49 درصد بود. میزان فیوژن مهره 83 درصد بود و 13 بیمار دچار عدم فیوژن شدند. زاویه F در بیماران قبل از جراحی 3.78±23.64بود که بعد از عمل جراحی به 4/1±49/12 کاهش یافته است و این کاهش از نظر آماری نیز معنادار می‌باشد (001/0>P). تفاوت معنی داری بین گروه های مورد مطالعه از نظر فیوژن مهره وجود داشت 03/0=P و میزان خی دو 4.733 . زاویه F در گروه نسبت طول پیچ به بادی مهره بیشتر از 75 درصد 11.86±1.32 و در گروه نسبت طول پیچ به بادی مهره کمتر از 50 درصد 14.41±1.44 درجه بود که از لحاظ آماری معنی دار بود. 045/0=P value