تاثیر غلظت های مختلف هیدروژن پراکساید بر بیان ژنهای مرتبط با اتوفاژی در سلول های بنیادی پالپ دندان انسان

Abstract

اتوفاژی مسیر حیاتی مورد نیاز برای بقاء سلول در طول گرسنگی از طریق خودخوری و تخریب پروتئین ها و اندامک های سلولی می باشد. اساس بیشتر عوامل سفید کننده دندانی، اکسید کننده ها می باشند.با توجه به نقش هیدروژن پراکساید به عنوان یک اکسیداتیو در فرایند اتوفاژی ، مطالعه حاضر به بررسی تاثیر H2O2 به عنوان یک عامل اکسیداتیو در راه اندازی فرایند اتوفاژی در سلول های بنیادی پالپ دندان پرداخت .

مواد وروشها: سلول های پالپ دندان با رده سلولی DPS_7 و کد بانک سلولی IBRCC10371 از مرکز ذخایر ژنتیک خریداری شد. سلول های بنیادی با غلظت های مختلف H2O2 تیمار شده و درصد زنده مانی آنها با استفاده از تست MTT بررسی شد. جهت اندازه گیری میزان بیان ژن های مرتبط با اتوفاژی، سلول ها به مدت 24 ساعت با با دوزهای پایینتر از IC50 آب اکسیژنه تیمار شده و RNA Total سلول ها با استفاده از کیت استخراج RNA بر اساس پروتکل شرکت سازنده کیت استخراج شد. سپس RNA با استفاده از کیت تولید cDNA ( synthesis kit ) به DNA مكمل(cDNA) تبدیل شد. در نهایت میزان بیان ژن های اتوفاژی (LC3, Beclin-1 , p62) با استفاده از تکنیک Real time PCR مورد بررسی قرار گرفت. تمامی تست ها بصورت سه بار تکرار انجام شده و گروهی که H2O2 دریافت نمی کند به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. تمامی نتایج بدست آمده از گروه های تیمار شده، با گروه کنترل توسط نرم افزار SPSS 24 تحلیل شد.

نتایج: میزان زنده ماندنی سلول های بنیادی پالپ، با افزایش غلظت هیدروژن پراکساید بطور معنی داری تغییر یافت، بطوریکه غلظت یک مولار هیدروژن پراکساید با زنده مانی 5/22 درصدی سلولها، به عنوان غلظت توکسیک در نظر گرفته شد. افزایش غلظت هیدروژن پراکساید ، بیان ژن P62 را کاهش و بیان ژن های Becline-1 و LC3 را افزایش داد.

نتیجه گیری : H2O2 به عنوان یک عامل اکسیداتیو ، باعث تحریک فرایند اتوفاژی در سلول ها بنیادی پالپ شد.