مقایسه گیر کلینیکی فیشورسیلانت ها با و بدون استفاده از هیپوکلریت سدیم بعد از اچینگ مینا

Abstract

سابقه و هدف: پیشگیری از پوسیدگی های دندانی در دوران کودکی ، یکی از مهمترین چالش های پیش روی متخصصین اطفال در سراسر جهان می باشد. فیشور سیلانت تراپی یا شیار پوش یکی از درمان های رشته دندانپزشکی کودکان می باشد که از طریق پوشانیدن شیارها و نقاط گیردار دندان های تازه روییده توسط رزین کامپوزیت و با انسداد فیزیکی پیت و فیشورهای دندان ، مانع ایجادپوسیدگی های سطح اکلوزال می شود. نتایج مثبت این درمان زمانی حاصل می شود که سیلانت بتواند مدت زمان طولانی تری کاملا دست نخورده و متصل به مینا باقی بماند . علی رغم بهبود کیفیت مواد سیلانت و آسان بودن نسبی روش کاربرد آن، گیر و طول عمر این درمان به عنوان چالش در دندانپزشکی باقی مانده است. قبل از قرار دادن سیلانت ، از اسید فسفریک برای اچ و ایجاد تخلل لازم برای گیر سیلانت استفاده می شود اما وجود پروتئین ها در سطح مینا با برقراری یک الگوی اسید اچ کلینیکی موفق ، تداخل داشته و حذف آن ها باعث بهبود باند می شود . سدیم هیپوکلریت توانایی تخریب کردن پروتئین را به نحو کارآمدی از خود نشان داده است و قادر به حذف پروتئین اضافی میباشد. هدف از این مطالعه مقایسه گیر کلینیکی فیشورسیلانت ها با و بدون استفاده از هیپوکلریت سدیم بعد از اچینگ مینا می باشد.

مواد و روش ها : در این کارآزمایی بالینی تصادفی ، 38نفر در گروه سنی7-12 سال به صورت تصادفی از بین مراجعین بخش کودکان و جامعه نگر دانشکده دندانپزشکی تبریز انتخاب شدند؛ به نحوی که هر یک از بیماران واجد یک جفت مولر اول دائمی سالم و بدون پوسیدگی درفک پایین به صورت دو طرفه دارای شرایط فیشورسیلانت تراپی بودند. پس از کسب رضایت نامه کتبی از والدین ، دندان یک سمت بیماران به طور تصادفی به روش معمول (آماده سازی مینای دندان با اسید اچ به همراه باندینگ) و سمت دیگر با روش دوم (اچینگ اولیه همراه با هیپوکلریت سدیم و کاربرد باندینگ)تحت درمان فیشور سیلانت قرار گرفتند. بعد از 6 ماه گیر هر کدامیک از روش ها از طریق مشاهده کلینیکی با استفاده از سوند دندانپزشکی و آینه ارزیابی و نتایج دوگروه با هم مقایسه گردید و نتایج با استفاده از آزمون chi- square مورد آنالیز آماری قرار گرفت. یافته ها : 38 کودک در این مطالعه شرکت کرده بودند که در ارزیابی 6 ماهه 34 نفر از آن ها برای ارزیابی کلینیکی مراجعه نمودند. دربازه زمانی 6 ماهه ، در بین دندان هایی که به روش معمول ( آماده سازی مینای دندان با اسید اچ به همراه باندینگ) بدون هیپوکلریت سدیم درمان فیشورسیلانت برای آن ها انجام گرفته بود ، فیشور سیلانت4/79 درصد آنها دارای گیر کامل بودند و 6/20درصد از دندان های درمان شده دچار شکست ( از دست رفتن سیلانت) شده بودند. در گروه بعدی ، در بین دندان هایی که قبل از کاربرد باندینگ و قرار دادن فیشورسیلانت، ابتدا اچ شده و سپس هیپوکلریت سدیم استفاده شده بود ؛ 2/88 درصد از آنها ها سالم ( دارای گیر کامل ) و 8/11 درصد از آن ها دچار شکست ( از دست رفتن گیر) شده بودند؛ که براساس آزمونchi- square اختلاف بین دو گروه از لحاظ آماری معني دار نبود (p= 0.323). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد كه گیر فیشور سیلانت در دو روش بعد از 6 ماه از لحاظ آماری تفاوت معنی داری نداشت.