بررسی تحلیلی عملکرد پرسنل درمانی EMS در بیماران دچار ایست قلبی ریوی غیر ترومایی خارج بیمارستانی

Abstract

احیای قلبی ریوی یا CPR شامل اعمال سازمان یافته ای است که در بیمارانی که دچار ایست قلبی ریوی شده اند انجام می شود و کوششی است جهت فعال نگه داشتن دستگاه های گردش خون و تنفس به طور مصنوعی درحدی که اکسیژن کافی برای زنده نگه داشتن دستگاه های حیاتی بدن تأمین شود و تا زمانی که فعالیت فیزیولوژیک خود به خودی سیستم گردش خون به حالت طبیعی برگردد؛ مطالعه ی حاضر با هدف بررسی تحلیلی عملکرد پرسنل درمانی EMS در بیماران دچار ایست قلبی ریوی غیر ترومایی خارج بیمارستانی انجام شد. مواد و روش ها: پس از تصویب پروپوزال، از ابتدای فروردین ماه سال 1399 لغایت انتهای اسفند 1399 به مدت یک سال به جمع آوری داده های 21 بیمار که به دلیل ایست قلبی تنفسی توسط پرسنل اورژانس پیش بیمارستانی، EMS، تحت احیای قلبی ریوی قرار گرفته‌اند و پس از انجام عملیات احیا به بیمارستان امام رضا(ع) منتقل شده‌اند پرداخته و کلیه پرونده های موجود در EMS با همکاری EMS مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های لازم با استفاده از چک لیستی که از پیش آماده شده بود جمع آوری شده و بعد از استخراج وارد نرم افزار SPSS شده و آنالیز های مناسب آماری روی آن ها صورت پذیرفت و در تمامی آزمون های آماری سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج: از 21 موردی که با ایست قلبی خارج بیمارستانی توسط EMS به اورژانس انتقال داده شده بودند، 8 مورد(%1/38) قبل از رسیدن به اورژانس فوت کرده، 3 مورد (%3/14) بازگشت گردش خودبخودی داشته(ROSC) و 10 مورد (%6/47) در حال احیا تحویل کادر اورژانس شده بودند. 4/71 درصد این بیماران سابقه ی بیماری قبلی و مصرف دارو داشته اند. از بین 3 موردی که ROSC داشتند 2 مورد بستری ICU شدند. بررسی ارتباط بین مشخصات دموگرافیک و بالینی بیماران یا مدت زمان رسیدن پرسنل EMS به سر صحنه ارتباط معنی داری با وضعیت بیمار در بدو ورود به اورژانس و وضعیت نهایی بیمار وجود نداشت.