تحلیل هزینه درمان بیماران بستری مبتلابه کوید در بیمارستان امام رضا شهر تبریز در سال 1399
چکیده
مقدمه: کووید-19 یک بیماری ویروسی بسیار مسری است که ناشی از سندرم حاد تنفسی ویروس کرونا است که اثرات فاجعه باری بر جمعیت شناسی جهان داشته است. هزینه بیماران مبتلا به کووید-19 در ایران که بستری بودند در واقع 5/۴ برابر بیشتر از بیماران سرپایی بوده است و بار اقتصادی زیادی برای بیمارستان ها داشته است، لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی هزینه تمام شده بیماران بستری مبتلا به ویروس کووید-۱۹ در بخش های داخلی و مراقبت های ویژه مختص به این بیماران می باشد.
روش کار: این مطالعه به صورت گذشته نگر انجام شد و داده ها به صورت مقطعی طی سالهای ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹ در بیمارستان امام رضا (ع) تبریز جمع آوری شد. جامعه ی پژوهش تمامی افرادی است که به بیماری کووید-۱۹ مبتلا بوده و بستری در بخش های مراقب ویژه و داخلی کووید-۱۹ بوده اند، میباشد. این مطالعه یک مطالعه ی هزینه یابی میباشد که از روش هزینه یابی بالا به پایین استفاده شده است و تمامی هزینه‌های درمان بیماران مبتلا به کووید را از دیدگاه ارائه کننده خدمت بررسی شده است.
نتایج: نتایج این مطالعه نشان داده است که هزینه‌های کل بیمارستان در سال ۱۳۹۹ به نسبت سال 1398 به قیمت ثابت 6 درصد کاهش داشته است در صورتی که در همین سال میزان تخت روز اشغالی 28 درصد کاهش پیدا کرده است. هزینه تمام شده در بخش مراقبت ویژه و داخلی کووید-19 به ترتیب 979,992 و 1،931،369 میلیون ریال میباشد، همچنین هزینه تمام شده هر بیمار بستری مبتلا به کووید-19 در بخش های داخلی کووید-19 و مراقبت های ویژه به ترتیب 85,774,615 ریال و 299,449,667 ریال بوده و هزینه تمام شده هر روز بستری بیمار در بخش های داخلی کووید-19 و مراقبت های ویژه نیز به ترتیب 11,966,423 و 30,021,509 ریال میباشد.
بحث: با توجه به شیوع ویروس کووید-19 و افزایش تعداد بیماران در سال 1399 نیاز به نیروی انسانی بیشتر شده به طوری که نسبت هزینه پرسنلی در سال 1398 و 1399 به ترتیب 50 و 56 درصد از کل هزینه بیمارستان در همان سال را شامل شده است. هزینه‌های سال 1399 به قیمت ثابت نسبت به سال 1398 به میزان 6 درصد کاهش یافته، اما با کاهش 28 درصدی شاخص تخت روز اشغالی، هزینه به ازای هر روز بستری در سال 1399 به میزان 21% بیشتر از سال 1398 شده است که با توجه به تعداد و هزینه تمام شده بالای این بیماران، نیاز به سیاست های بهینه در تخصیص منابع محدود برای به حداقل رساندن اتلاف منابع وجود دارد.