بررسی اثر متفورمین بر روی early outcome بیماران تحت کموتراپی مبتلا به سرطان تخمدان

Abstract

سرطان تخمدان جزو شایع ترین بدخیمی ها در بین سرطان های ژینکولوژی می باشد و هفتمین سرطان شایع در بین زنان در ایالات متحده است. پیش آگهی تومورهای تخمدان به میزان بالایی به stage هنگام تشخیص و درمان بستگی دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر متفورمین بر روی early outcome بیماران تحت کموتراپی مبتلا به سرطان تخمدان می باشد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی خانم های با سن بالای ۱۸ سال که با تشخیص توده لگنی از منشا تخمدانی و CA-125 بالای ۳۵ تحت عمل جراحی لاپاراتومی و staging جراحی با سیستم FIGO برای سرطان تخمدان قرار گرفته اند و تشخیص تومور اپیتلیال تخمدان در آن ها با پاتولوژی تایید شده است و کاندید کموتراپی اجوانت می باشند وارد مطالعه شدند. بیماران در دو گروه مداخله (۲۶n=) و کنترل (۲۴n=) مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در هر دو گروه مداخله و کنترل carboplatin ، paclitaxel به صورت دوره ای جمعا ۳ تا ۹ دوره بر اساس مرحله بیماری و نوع عمل (هر ۲۱ روز) دریافت کردند. برای بیماران گروه مداخله علاوه بر داروهای فوق، متفورمین تجویز شد که با دوز ۵۰۰ میلی گرم روزانه شروع و در طول یک هفته دوز دارو به ۱۵۰۰ میلی گرم روزانه در سه دوز منقسم (۵۰۰ میلی گرم هر ۸ ساعت) افزایش یافت. یافته ها: میانگین سن کل زنان مورد مطالعه ۷۰/۱۳ ± ۴۸/۴۸ سال بود. میانگین گراوید و پاریته بیماران مورد مطالعه به ترتیب برابر ۵۴/۱ ± ۵۵/۲ و ۳۹/۱ ± ۲۸/۲ بود. تقریبا نصف بیماران سیکل قاعدگی منظم داشتند (۵۲ درصد). ۳۴ درصد بیماران سابقه مصرف OCP داشته و بیشتر آن ها سابقه شیردهی داشتند (۸۴ درصد). تنها در سه بیمار سابقه قبلی سرطان وجود داشت که در تمامی موارد مربوط به سرطان پستان بوده است. ۷ بیمار نیز سابقه بیماری زمینه ای هیپرتانسیون داشتند. بیشترین فراوانی نوع تومور تخمدان مربوط به تومورهای سروزی بود (۸۴ درصد) و بیشتر بیماران در Stage II و Stage III تومور (جمعا ۸۸ درصد) قرار داشتند. همچنین بیشتر بیماران تومورGrade High داشتند (۹۲ درصد). شایع ترین یافته CT-Scan قبل از جراحی در بیماران مورد مطالعه توده تخمدان یا توده شکمی با فراوانی مجموع ۶۲ درصد بود. Refractory تومور نیز بر اساس مقدار CA-125 اندازه گیری شده در پیگیری های بعدی بیماران ۱۹ مورد (۳۸ درصد) بود. میزان refractory در گروه مداخله ۸/۳۰ درصد و در گروه کنترل ۸/۴۵ درصد می باشد که تفاوت آماری معنی داری نیز برقرار بوده است (۰۰۳/۰p=) و میزان بهبودی عاری از بیماری در طول مدت پیگیری در گروه مداخله بالاتر بوده است (۵/۶۱ درصد در مقابل ۸/۴۵ درصد). میانگین CA-125 در بیماران گروه مداخله و کنترل در پیگیری سه ماهه به ترتیب U/mL ۹۲/۲۴ و U/mL ۵۳/۱۴۸ بوده است.