بر سطح آدیپونکتین و )MK-7(2 بررسی تأثیر مکمل مناکینون- 7 لپتین سرم در افراد مبتلا به دیابت نوع

Abstract

مقدمه و هدف: دیابت ملیتوس نوع 2 (T2DM) یک بیماری شایع با عوارض متابولیکی متعدد است که 95-90 درصد از بیماران دیابتی را شامل می¬شود. براساس تخمین فدراسیون بین المللی دیابت، تعداد مبتلایان به این بیماری در کل دنیا از 387 میلیون نفر در سال 2014، به 592 میلیون نفر در سال 2035 افزایش خواهد یافت. تاکنون برای کنترل دیابت ملیتوس نوع 2 از روشهای مختلفی استفاده شده است و استفاده از مکمل یاری ویتامین های موثر در کنترل این بیماری مانند ویتامین K یکی از این روش¬ها می¬باشد. این بیماری می-تواند منجر به تغییرات متابولیکی متعددی ازجمله کاهش سطح آدیپونکتین و افزایش سطح لپتین سرم در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 گردد. هدف مطالعه حاضر، ارزیابی تاثیر مکمل ویتامین K به شکل مناکینون-7 MK-7)) بر روی سطح آدیپونکتین و لپتین سرم در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 است. روش کار و مواد: 60 مرد و زن مبتلا به دیابت نوع 2 و با شاخص توده بدنی 27 تا 35 کیلوگرم بر متر مربع در این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده دوسوکور به مدت 12 هفته شرکت کردند. شرکت کنندگان به طور تصادفی و مساوی در گروه مداخله (200 میکروگرم در روز MK-7) یا دارونما وارد شدند. در ابتدا و انتهای مطالعه، سطح فعالیت فیزیکی و دریافت غذایی افراد به ترتیب با استفاده از پرسشنامه کوتاه بین¬المللی فعالیت فیزیکی و ثبت غذایی سه¬روزه ارزیابی گردید. شاخص¬های تن¬سنجی (وزن، قد، شاخص توده بدنی، دور کمر، دور باسن، نسبت دور کمر به دور باسن) و شاخص¬های گلایسمی مانند سطح سرمی گلوکز ناشتا به روش آنزیمی-رنگ¬سنجی، انسولین ناشتا با استفاده از روش الایزا و هموگلوبین گلیکوزیله A1c به روش فتومتری در ابتدا و انتهای مطالعه اندازه¬گیری و شاخص مقاومت انسولینی (HOMA-IR) با استفاده از فرمول مربوطه محاسبه شد. هم¬چنین سطح آدیپونکتین و لپتین سرم به روش الایزا قبل و بعد از مداخله اندازه¬گیری گردید و نسبت آدیپونکتین به لپتین محاسبه شد. یافته ها: در انتهای مطالعه 45 بیمار مطالعه را به اتمام رساندند. در ابتدا و انتهای مطالعه، تفاوت معنی¬داری در دریافت انرژی، درشت¬مغذی ها و سطح فعالیت فیزیکی افراد وجود نداشت. در آنالیز درون¬گروهی افراد مورد¬مطالعه، افزایش معنی¬داری در دریافت غذایی ویتامین K در گروه مداخله (02/0p=) و گروه دارونما (001/0p=) مشاهده شد؛ ولی تفاوت¬های بین گروهی از نظر آماری معنی¬دار نبود. آنالیزهای درون¬گروهی در گروه مداخله کاهش معنی¬داری در سطوح سرمی گلوکز (01/0p=)، انسولین (01/0p=)، هموگلوبین گلیکوزیله A1c (002/0p=) و HOMA-IR (007/0p=) نشان داد. به¬علاوه در پایان مطالعه، بعد از تعدیل براساس مقادیر پایه و تغییرات دریافت غذایی ویتامین K، گلوکز (02/0p=) و هموگلوبین گلیکوزیله A1c (01/0p=) به طور معنی¬داری در گروه مداخله پایین تر از گروه دارونما بود. سطح سرمی آدیپونکتین، لپتین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در دو گروه مداخله و دارونما تغییر معنی¬داری نشان نداد. همچنین تفاوت معنی¬داری از نظر سطح آدیپونکتین و نسبت آدیپونکتین به لپتین بین گروه ها مشاهده نشد؛ اما سطح لپتین سرم به طور معنی¬داری در گروه مداخله پایین تر بود (03/0p=). در گروه دارونما بین دریافت غذایی ویتامین K و نسبت دور کمر به دور باسن در ابتدای مطالعه ارتباط معنی¬داری دیده شد، اما دریافت غذایی ویتامین K با هیچ کدام از متغیرهای دیگر مورد بررسی (سطح آدیپونکتین و لپتین سرم، شاخص های گلایسمی و تن سنجی) در ابتدا و انتهای مطالعه ارتباط معنی¬داری نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد مکملیاری با مناکینون-7 به مدت 12 هفته میتواند در بهبود شاخص¬های گلایسمی و کاهش سطح لپتین در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 موثر واقع شود، اما اثر معنی¬داری بر سطح آدیپونکتین ونسبت آدیپونکتین به لپتین در این افراد ندارد. گرچه نیاز به انجام مطالعات بیشتر در این زمینه وجود دارد. واژگان کلیدی: دیابت ملیتوس نوع 2، آدیپونکتین، لپتین، مناکینون، ویتامین