بررسی اثرات نانوکورکومین خوراکی بر فعالیت بیماری، میزان بیان میکرو RNA و فاکتورهای موثر در تکامل سلولهای Th17 و سطح سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به بهجت

Abstract

بیماری بهجت یک بیماری مزمن التهابی است که با علایمی همچون آفت های دهانی راجعه، زخم های تناسلی، زخم های پوستی، التهاب چشم، درگیری مفاصل، عروق، سیستم عصبی مرکزی و دستگاه گوارش همراه است. محققان اینگونه نتیجه گیری نمودند که کورکومین قادر به تنظیم و تعدیل مسیرهای سیگنالی التهابی در ماکروفاژهای بیماران مبتلا به بیماری بهجت است. با توجه به مطالب فوق الذکر و با عنایت به محدود بودن مطالعات، لذا این مطالعه با هدف بررسی اثرات نانوکورکومین خوراکی بر فعالیت بیماری، میزان بیان میکرو RNA و فاکتورهای موثر در تکامل سلولهای Th17 و سطح سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به بهجت طراحی شده است. مواد و روش‌ها: در این بررسی جمعیت بیماران مبتلا به بیماری بهجت مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران بر اساس معیارهای ورود از بین مراجعه کنندگان به درمانگاه و بر اساس کرایتریاهای The International Criteria for Behcet’s Disease صورت گرفت. همچنین میزان فعالیت بیماری بر اساس معیار هایIran Behcet’s Disease Dynamic Activity Measure سنجیده شد. نتایج: درمان با کورکومین منجر به ایجاد اختلاف معنی داری در سطح بیان RORγt ، IL-17 و IL-23 و همینطور بیان mRNA مانند miRNA-155 ، miRNA-181 و miRNA-326 بین گروه های تحت درمان با کورکومین و گروه کنترل شد.