اثرمحافظتی افزودن استئوتومی والگوس به کوتاه کردن استخوان فمور درپیشگیری از نکروز آواسکولار سر فمور در درمان دیسپلازی تکاملی هیپ

Abstract

شورتنینگ فمور حین انجام ریداکشن از روش¬های موثر جهت کاهش ریسک AVN بویژه در کودکان با سن بالاتر می¬باشد که سبب ریداکشن خوب سر فمور بدون فشار زیاد به سر فمور می شود. استئوتومی هایی که جهت شورتنینگ فمور انجام می¬شود در صورت نیاز در کودکان بزرگتر به همراه استئوتومی واروس یا دروتیشن باشد. با توجه به مشاهدات حین عمل، حین ابداکشن هیپ، عروق رتیناکولوم تحت کمپرشن قرار می¬گیرند که توسط استئوتومی والگوس می توان این فشار را کاهش داد. از این رو هدف ما در این مطالعه بررسی میزان نکروز آواسکولار سر فمور ، نا پایداری مفصل هیپ و نیاز به عمل مجدد در کودکان مبتلا به DDH می¬باشد که تحت درمان با دو روش شورتنینگ فمور به تنهایی یا با استئوتومی والگوس قرار گرفته اند. روش کار: در این مطالعه که در طی سال 1398 انجام شد از بیماران مبتلا بهDDH که تحت درمان جراحی بصورت ریداکشن باز و استئوتومی پلویس و کپسولورافی (از طریق اپروچ قدامی اسمیت پترسون)و شورتینینگ فمور و یا والگوس استئوتومی (اپروچ دایرکت لترال) و گچ اسپایکا (one and half) قرار گرفتند , برای گروهی از بیماران بصورت رندوم شورتنینگ فمور همراه با استئوتومی والگوس و برای گروه دیگر شورتنیگ فمور بدون استئوتومی والگوس انجام شد. میزان نکروز آواسکولار با رادیوگرافی بررسی شد و برای بررسی instability مفصل هیپ معاینه فیزیکی صورت گرفت که آیا هیپ پایدار است یا نه و برای تشخیص نیاز به جراحی مجدد هم از رادیو گرافی استفاده شد. یافته ها : از میان مواردی که برای آنان استئوتومی والگوس انجام شده بود شش مورد ( دو مورد DDH سمت چپ و چهار مورد DDH سمت راست) به عارضه AVN مبتلا شدند؛ شیوع این عارضه در این گروه برابر 5/9 درصد بود. تعداد مواردی که از روش استئوتومی والگوس برای آنان استفاده نشده بود و به عارضه نکروز آواسکولار مبتلا شدند برابر 21 مورد (نه مورد DDH سمت چپ و 12 مورد DDH سمت راست) بود؛ شیوع این عارضه در این گروه برابر 33/33 درصد بود(001/0=P). بررسی ارتباط سن با بروز نکروز آواسکولار در مواردی که به روش بدون انجام استئوتومی والگوس تحت جراحی قرار گرفته بودند حاکی بر وجود ارتباط آماری معناداری بود(014/0=P) در حالی که بین سن و بروز نکروز آواسکولار در بیمارانی که برای آنان استئوتومی والگوس انجام شده بود بدون ارتباط آماری معناداری بود(054/0=P). بررسی ارتباط نوع عارضه نکروز آواسکولار با سن در مواردی که بدون انجام استئوتومی والگوس بودند حاکی از آن بود که با افزایش سن، نوع بروز نکروز آواسکولار نیز بدتر می شود.