بررسی اثر باند نواری کینزیوتیپ بر کیفوز وضعیتی در نوجوانان

Abstract

هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر کاربرد باند نواری کینزیوتیپ و جهت استعمال آن بر روی کیفوز پوسچرال در مقایسه با گروه کنترل بود. روش اجرا: تعداد 54 داوطلب مبتلا به کیفوز پوسچرال که شرایط ورود به مطالعه را داشتند به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول (کنترل) شامل ورزش های اصلاحی و گروه دوم و سوم شامل ورزش به همراه استعمال باند نواری کینزیوتیپ با جهت و میزان کشش متفاوت بود به این ترتیب که در یک گروه باند نواری I شکل، از مبدا عضلات ارکتور ستون فقرات توراسیک با میزان کشش 40 درصد و در گروه دیگر باند نواری I شکل، از مقصد عضلات ارکتور ستون فقرات توراسیک تاT1 با میزان کشش 10 درصد استعمال شد. علاوه بر این در هر دو گروه، باند نواری V شکل با میزان کشش 10 درصد با هدف تثبیت اسکاپولا از مبدا هر دو مفصل آکرومیوکلاویکولار استعمال شد. در هر سه گروه زاویه کیفوز توراسیک در 4 نوبت و با فاصله دو هفته اندازه گیری شد. متغییرهای مورد بررسی در این مطالعه، میزان زاویه کیفوز در طی دوره فالوآپ میزان فعالیت بدنی، مدت زمان نشستن و تاثیر آن ها بر روی روند تغییر زاویه بود. زاویه کیفوز بیماران با سه روش کیفومتر، خطکش منعطف و دستگاه فتوگرامتری اندازه گیری شد و میزان فعالیت بدنی داوطلبان توسط فرم کوتاه پرسشنامه بین اللملی فعالیت بدنی (IPAQ-SF) اندازه گیری شد و میزان تغییرات آنها در بین سه گروه با یکدیگر مقایسه شد. یافته¬ها: طی پیگیری 6 هفته در هر یک از سه گروه، میانگین تغیرات زاویه در طول زمان کاملا معنی دار بود (0.000P=) که نشان دهنده ی روند بهبود و کاهش زاویه کیفوز پوسچرال توراسیک در طول زمان در هر سه گروه بود ولی با این حال هیچ اختلاف معنی داری بین گروه ها وجود نداشت P-Value بر حسب نوع اندازه گیری به ترتیب در خطکش منعطف 0.401P=، فتوگرامتری 0.308 P=و در کیفومتر 0.628P= بود. سطح فعالیت بدنی تمام بیماران به جز یک بیمار (سطح فعالیت بدنی کم)، در حد مطلوب و با شدت متوسط تا شدید در طی مطالعه بود و در هر دو گروه با شدت فعالیت متوسط و شدید در طی ویزیت ها، روند کاهشی در زاویه کیفوز پوسچرال توراسیک دیده شد ولی با این حال هیچ اختلاف معنی داری بین این دو گروه در کاهش زاویه وجود نداشت P-Value بر حسب نوع اندازه گیری به ترتیب در خطکش منعطف 0.297P=، فتوگرامتری 0.658P= و در کیفومتر 0.109 P=بود. علاوه بر این نتایج مطالعات نشان داد که بیماران با مدت زمان نشستن طولانی تر در روز، زاویه اندازه گیری ابتدایی آنها به طور قابل توجهی بالاتر بود ولی با این حال روند کاهش زاویه در هر دو گروه با میزان نشستن کم و زیاد مشابه بود و تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت.