بررسی ایمونوهیستوشیمی و ژنوتیپ بیماران لنفوم هوچکین مقاوم به درمان و مقایسه ی آن با لنفوم های هوچکین با پاسخ به درمان

Abstract

فاکتورهای مختلفی در افزایش یا کاهش مقاومت به شیمی درمانی در مبتلایان به لنفوم هوچکین موثر می باشند. لذا شناخت این موارد باید بر اساس جمعیتهای مختلف مورد بررسی قرار گیرد. بر همین اساس با توجه به نتایج متفاوت به دست آمده مطالعه به بررسی فنوتیپ و ژنوتیپ بیماران لنفوم هوچکین مقاوم به درمان و مقایسه ی آن با لنفوم های هوچکین با پاسخ به درمان پرداخته است. روش کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، تعداد 80 نفر از بیماران بالغ مبتلا به لنفوم هوچکین(40 نفر دارای پاسخ به درمان و 40 نفر مقاوم به درمان) به صورت در دسترس انتخاب و بررسی شدند. از کلیه افراد، نمونه ها در بلوک پارافینی جمع آوری شد. و در نهایت با اضافه کردن آنتی بادی های مربوطه ( CD117، CD30، CD15، P53، ( Ki67 نتایج به صورت مثبت و منفی گزارش شد. DNA نمونه استخراج شده از طریق PCR، با استفاده از پرایمرهای از قبل طراحی شده برای bcl2 , bcl6 و برنامه مشخص thermal cycler تحت عمل PCR و امپلیفیکاسیون قرار گرفت. و در نهایت محصول PCR بر روی ژل اگاروز 3 درصد الکتروفورز شده و در صورت تشکیل باندهای با سایز مشخص نمونه مثبت تلقی گردید.آنالیز آماری توسط SPSS نسخه 19 انجام شد.

یافته ها: میانگین سن در گروه پاسخ به درمان 29/15±13/33 و در گروه مقاوم به درمان 75/13±95/35 بود. CD117 در همه بیماران 80 نفر (%0/100) منفی، و CD30 80 نفر (%0/100) مثبت بودند. CD15 بیماران در گروه پاسخ به درمان شامل 3 (5%/7) نفر منفی و 37 (5%/92) مثبت و در گروه مقاوم به درمان شامل 28 (%0/70) نفر منفی و 12 (%0/30) مثبت بود.P53 ، بیماران در گروه پاسخ به درمان شامل 37 (5%/92) نفر منفی و 3 (5%/7) مثبت و در گروه مقاوم به درمان شامل 15 (%5/37) نفر منفی و 25 (%5/62) مثبت بود. میانگین Ki67 در گروه پاسخ به درمان 90/17±75/47 و در گروه مقاوم به درمان 48/16±50/70 بود. در بررسی ژنوتیپ Bcl2و Bcl6، در همه بیماران ، 80 (%0/100) نفر منفی بود