مقایسه درمان با ترکیب آتوموکستین و آریپیپرازول با ترکیب آتوموکستین و هالوپریدول در کودکان و نوجوانان مبتلا به همبودی اختلال نقص توجه- بیش فعالی و اختلالات تیک
Abstract
اختلال نقص توجه- بیش فعالی از شایع ترین اختلالات دوران کودکی و نوجوانی می باشد که 20% با یک اختلال تیک مزمن همبودی دارد. درمان با محرکها (ریتالین) منجر به تشدید تیک شده و فرایند درمان را مشکل میسازد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه درمان ترکیبی آتوموکستین/ آریپیپرازول با آتوموکستین/ هالوپریدول در کودکان و نوجوانان مبتلا به همبودی اختلال نقص توجه- بیش فعالی و تیک انجام شد.
مواد و روش ها: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده و جامعه آماري شامل کودکان مبتلا به ADHD با همبودی تیک می باشد. 40 کودک مبتلا در سنین 6-18 سال بر اساس معیارهای DSM-5، مصاحبه KSADS و تشخیص فوق تخصص روانپزشکی به صورت تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند. نمونه ها قبل و پس از مداخله دو ماهه با پرسشنامه کانرز والدین و مقیاس کلی سنجش شدت تیک ییل ارزیابی شدند. داده ها در نرم افزار SPSS 21 (P-Value≤0/05) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج: در هر دو گروه شاخص های تیک حرکتی، صورتی، برآورد کلی اختلال و شدت تیک نسبت به قبل از درمان کاهش معنی دار داشتند. در هر دو گروه شاخص های بیش فعالی کل، بیش فعالی، عدم توجه/ شناخت، تکانشگری/ نافرمانی کانرز نسبت به قبل درمان کاهش معنی دار داشتند. مقایسه دو گروه پس از مداخله نشان داد نمره بیش فعالی کل و بیش فعالی با یکدیگر تفاوت معنی دار دارند که در گروه آتوموکستین/ آریپیپرازول بیشترین تغییرات و کاهش صورت گرفته است.