بررسی سطح Anti MCV antibody در بیماران مبتلا به پالیندرومیک روماتیسم و ارتباط آن با پروگنوز و پاسخ به درمان بیماران

Abstract

این مطالعه عملکرد آنتی‌بادی اصلاح شده ویمنتین سیترولین ( anti-MCV) در تعیین تابلوی بالینی و نتایج پالیندرومیک روماتیسم را ارزیابی می کند. روش و مواد: در یک مطالعه گذشته‌نگر ، بیماران مبتلا به پالندرومیک روماتیسم با حداقل 1 سال پیگیری تشخیص داده شدند و براساس معیارهای بالینی وارد مطالعه شدند. آنتی‌بادی های Anti-MCV اندازه گیری شدند و مقادیر بالاتر از IU/mL20 مثبت در نظر گرفته شد. پیش آگهی بیماری با توجه به بیمارانی که بهبود یافتند و همچنین میزان پیشروی پالندرومیک روماتیسم به آرتریت روماتوئید (RA) یا سایر بیماریها ارزیابی گردید. یافتهها: هفتاد و شش بیـمار مبتلا به پالیندرومیک روماتیسم با میانـگیـن پیگیری 57/30 ماه (میانه = 21 ماه؛ حداقل = 12 ماه ؛ حداكثر = 48 ماه) وارد مطالعه شدند. آنتیبادیهای anti-MCV در 7/69% بیماران مثبت بود. درگیری مفصلی متاکارپوفالانژال (MCP) و مثبت شدن سطح آنتی‌بادی آنتی سایکلیک پپتید ترکیب شده با سیترلین (anti-CCP) به طور قابل توجهی در بیمارانی که سطح آنتی‌بادی anti-MCV مثبت داشتند، بالاتر بود؛ در حالی که درگیری مفصل مچ پا در این افراد به طور قابل توجهی کمتر بود. هیچ همبستگی معناداری بین تیتر anti-MCV و شدت حملات بیماری مشاهده نشد. رمیسیون در بیمارانی که anti-MCV مثبت و منفی بودند به ترتیب 5/75% و 3/78% درصد بود که تفاوت معناداری را نشان نداد. پیشروی بیماری به سمت آرتریت روماتوئید (RA) تنها در 8/3% درصد از بیمارانی که anti-MCV مثبت بودند مشاهده شد. در هیچ بیماری که سطح anti-MCV منفی بود، پیشروی به سمت RA گزارش نشد.