بررسی تاثیر سیلیمارین بر روی سندرم محرومیت و پارامترهای استرس اکسیداتیو مورفین در موش‌های صحرایی نر

Abstract

مقدمه: مورفین به عنوان یکی از ضد درد‌های اوپیوئیدی در بالین استفاده می‌شود. مکانیسم‌های مختلفی در پیدایش وابستگی ناشی از مصرف اپیوئید ها مطرح می باشند که عبارتند از: فعال شدن سیستم‌های گلوتاماترژیک و دوپامینرژیک و افزایش فاکتورهای پیش التهابی و بروز استرس اکسیداتیو. داروی سیلیمارین می تواند از طریق کاهش استرس اکسیداتیو می تواند از بروز علائم سندرم محرومیت بکاهد. هدف: هدف از انجام مطالعه بررسی تاثیر داروی سیلیمارین برروی علائم سندرم محرومیت مورفین و پارامتر‌های استرس اکسیداتیو در موش‌های صحرایی نر بود.

روش کار: موشهای صحرایی نر را در ۶ گروه۸ تایی به صورت تصادفی جدا کردیم. گروه‌های مورد مطالعه عبارت بودند از: ۱- گروه دریافت کننده نرمال سالین ۲- گروه دریافت کننده مورفین +حامل ۳ ۴و۵- گروه‌های دریافت کننده مورفین به همراه سه دوز سیلیمارین ۲۵و ۵۰ و ۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم؛ به صورت داخل صفاقی۶- گروه دریافت کننده موثرترین دوز سیلیمارین به تنهایی. پس از وابسته نمودن حیوانات به مورفین, علائم سندرم محرومیت (تعداد پرش, حرکات شبیه سگ خیس, کشیدن شکم روی زمین, , تیمار آلت تناسلی, ایستادن روی دوپا) بعد از تزریق نالوکسان(mg/kg;ip۴) به مدت 30 دقیقه در هر کدام از گروهها ثبت شد. نتایج: تزریق سیلیمارین در دوز mg/kg, ip) 50) با(***p<0.001) و در دوز mg/kg,i.p. ) 100) با (**p<0.01) به صورت معنی داری سبب کاهش مجموع علائم سندرم محرومیت در موش صحرایی نر، در مقایسه با گروه دریافت کننده مورفین شد. همچنین اثر آنتی اکسیدانی سیلیمارین با افزایش دوز افزایش یافت و دوز 100 mg/kg (P<0.001*** ) به طور معنی داری استرس اکسیداتیو ناشی از مصرف مورفین را بهبود بخشید.

نتیجه گیری: نتایج نشان داد که داروی سیلیمارین دارای اثرات سودمندی در کاهش علائم قطع مصرف مورفین است. همچنین این دارو اثرات معنی داری در بهبود پارامتر‌های استرس اکسیداتیو دارد.