بررسی درک زمان و ارتباط آن با عناصرشخصیت طبق نظریه کلونینگر در دانشجویان پزشکی
Abstract
زمان از مفاهیم مورد بحث در علوم مختلف از جمله فیزیک، فلسفه، روانپزشکی و علوم اعصاب است که تعاریف زیادی برای آن ارائه شده که هر کدام در جایگاه خود نوعی کاربرد داشته اند. برای مثال تعبیر ارسطو از زمان به صورت شمردن تغییر چیزها به نگرش متداول شمارش دقایق و روز و شب منجر شده، حال آنکه طبق تعریف نیوتون به صورت زمان (و مکان) مطلق فیزیک کلاسیک رشد کرده، اما این نظر نیز کامل نبوده و طبق نظر آینشتاین زمان به هیچ وجه مطلق و مستقل از اتفاقات و سایر مواد سازنده ی جهان نیست و از آنها تاثیر گرفته و بر آنها تاثیر می گذارد. این نظر همزمان فیزیکی و فلسفی است و با توجه به مساله ی تاثیرگذاری و تاثیرپذیری می تواند موضوع حیطه های مرتبط با ادراک، حالات روانی یا mentality انسان نیز باشد. آنچنان که هانری برگسون نظریه ی دیرند یا duration را در مورد زمان ارائه کرده و بر این باور است که تجربه ی ما از زمان به صورت استمرار، و تند یا کند شونده است. این مفهوم استمرار و بسط زمان و به طور کلی "درک زمان" مرتبط با نحوه ی کارکرد مغز، حالات روانی، و شهود انسان و موضوع مطالعه ی علوم اعصاب است که کاربردهای روانپزشکی پیدا کرده و در حیطه های مختلف آن در حال پژوهش هستند. هیچ مطالعه ی تجربی ای تاکنون ارتباط درک زمان و عناصر شخصیت سرشتی مزاجی طبق نظریه ی کلونینگر را بررسی نکرده است. مطالعه حاضر این ارتباط را با ابزارهای تجربی می سنجد.
هدف: تعیین درک زمان و ارتباط آن با عناصر شخصیت طبق نظریه ی کلونینگر- در دانشجویان دانشگاهی
مواد و روش‌ها: این مطالعه در سال 1399 و در بیمارستان رازی انجام شد. تعداد 101 نفر دانشجوی علوم پزشکی تبریز بصورت داوطلبانه، با رضایت آگاهانه کتبی در این مطالعه شرکت کردند. درک زمان شرکت کنندگان باشیوه ارزیابی کلامی و ایجادی ثبت شد و امتیاز عناصر شخصیت از روی پرسشنامه سرشت و منش که داوطلبان پر نمودند محاسبه گشت. ارتباط درک زمان و عناصر شخصیت با تست های آماری ANOVA و تست های دیگر آنالیز گشت.
نتایج: دقت درک زمان ارتباط بسیار معناداری با زیرعناصر دلسوزی (P=0.001) در عنصر روحیه ی همکاری و زیر عنصر پیوند (P=0.003)در عنصر پاداش خواهی دارد.