بررسی مقایسه ای میزان شکست ایمپلنت DCS در شکستگی های ساب تروکانتریک در بیماران بالای 60 سال مراجعه کننده به بیمارستان شهدا در بهار و تابستان سال 1398
چکیده
شکستگی های ساب تروکانتریک فمور در بیماران مسن تحت تاثیر فاکتورهای مختلفی از جمله استئوپروز و سایر بیماری های تاثیرگذار بر بهبودی استخوان و حتی کیفیت عملکرد خود ایمپلنت می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی میزان شکست ایمپلنت DCS در تثبیت شکستگی های ساب تروکانتریک فمور و مقایسه نتایج بین دو گروه سنی زیر و بالای ۶۰ سال می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی گذشته نگر از میان مراجعه کننده ها به درمانگاه های فوق تخصصی شهدا تبریز، بیماران با شکستگی ساب تروکانتریک فمور که تحت تعبیه DCS قرار گرفته اند وارد مطالعه شدند. اطلاعات پرونده بالینی بیماران استخراج شد. اطلاعات دموگرافیک بیماران شامل سن و جنس به همراه سایر اطلاعات از جمله میزان فعالیت و حرکت قبل و بعد عمل و ابتلا به استئوپروز، ابتلا به بیماری های زمینه ای (دیابت، فشار خون، هیپرلیپیدمی و ...) توسط مجری طرح ثبت شدند. همچنین با بررسی گرافی های قبل از عمل شکستگی های اینترتروکانتریک از شکستگی های سابتروکانتریک متمایز شد و از مطالعه خارج شدند.
یافته ها: میانگین سن بیماران مورد مطالعه ۸۴/۱۴ ± ۵۴/۶۱ سال بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که در ارزیابی میزان شکست درمان ایمپلنت DCS در بیماران زیر ۶۰ سال، ۲ مورد (۸ درصد) و در بیماران بالای ۶۰ سال، ۱۳ مورد (۵۲ درصد) شکست درمان DCS وجود دارد. تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه از نظر میزان شکست درمان DCS وجود داشت (۰۰۳/۰p=). بر اساس نتایج به دست آمده مشاهده شد که در گروه بیماران با سن زیر ۶۰ سال، دو مورد شکست درمان DCS وجود داشت که در هر دو مورد علت Metal Failure بوده و رابطه ای با بیماری زمینه ای نداشت. در مقابل در بیماران با سن بالای ۶۰ سال ابتلا به بیماری زمینه ای رابطه معنی داری با شکست درمان DCS داشت. استئوپروز بیشترین علت فراوانی شکست DCS بود. در آنالیز رگرسیون لجستیک نیز مشاهده شد که ریسک فاکتورهای شکست درمان DCS شامل دیابت، هیپرتانسیون، استئوپروز و سن بالای ۶۰ سال می باشند.