بررسی میزان پاسخ و فاکتور های پیشگویی کننده در کودکان مبتلا به تشنج مقاوم، به درمان با ایمیونوگلوبولین داخل وریدی

Abstract

تشنج پایدار، یکی از شایع ترین موارد اورژانسی در علوم اعصاب می باشد که می تواند جان بیمار را نیز به خطر بیاندازد. اصلی ترین شاخص های پیشگویی کننده نتیجه بیماری، سن بیمار، علت بیماری و مدت زمان اپی لپسی پایدار است. زمانی که درمان های متداول مانند دارو های ضد تشنج، ثاثیر مناسبی نداشته و یا قویا احتمال یک پروسه خود ایمنی وجود داشته باشد، از درمان های ایمنی محور، مانند تزریق ایمیونوگلوبولین داخل وریدی، استفاده می شود. هدف: هدف ما از این مطالعه بررسی میزان تاثیر درمان ایمیونوگلوبولین وریدی و یافتن شاخص های پیشگویی کننده آن در بیماران کودک مبتلا به تشنج پایدار مقاوم به درمان بود. مواد و روش کار: در این مطالعه، ما اطلاعات پرونده ی تمام بیماران کودکی که در طی یک سال با تشنج پایدار مقاوم به درمان به بیمارستان کودکان شهر تبریز مراجعه و درمان ایمیونوگلوبولین وریدی دریافت کرده بودند را جمع آوری و پس از بررسی معیار های ورود و خروج از مطالعه، اطلاعات 30 بیمار را وارد مطالعه کردیم و این اطلاعات را تا پیگیری ماه ششم پس از دریافت درمان، ادامه دادیم. اطلاعات حاصل تحت آنالیز آماری قرار گرفته و تفسیر گردیدند. نتایج: 20 کودک پسر و 10 کودک دختر با میانگین سنی 2.161 ± 6.37 مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد تشنج در بیماران از یک بار در هفته تا 8 بار در روز متغیر بود. تعداد داروی ضد تشنج تجویز شده برای بیماران، 4 دارو بود که پس از درمان و حتی در پیگیری، کاهشی نداشتیم. از نظر علت بروز تشنج، 14 بیمار با علت ناشناخته، 7 مورد ژنتیک، 5 مورد علل ساختاری، 3 مورد انسفالوپاتی هایپوکسیک و یک مورد در اثر عوارض ضربه به سر، بودند. در بررسی ارتباط علل تشنج و انواع آن ها، ارتباط معنی داری وجود دارد. اما به دلیل وجود بیماران متعدد با علل ناشناخته، نمی توان نتیجه ای گرفت. نتایج تصویربرداری از 14 بیمار، شواهد ی از انواع اختلال را نشان می دهد که ارتباط معنی داری با میزان پاسخ به درمان با ایمیونوگلوبولین (0.038 P=) و بروز عوارض بیماری دارد.(P=0.07) 76.7 درصد بیماران دچار عوارض پس از بیماری مانند عقب ماندگی ذهنی و اختلال توجه-بیش فعالی، شدند. آنتی بادی آنتی فسفو لیپید، در صورت وجود، نشانی از احتمال بیشتر بروز عوارض بیماری می باشد.