تاثیر رشد در محیط های معمول، ایزوله، غنی شده بر بروز برخی رفتارهای وابستگی به مورفین و شاخص های مولکولی دخیل، در موش های صحرایی بالغ نر زاده شده از مادران معتاد به مورفین
چکیده
مقدمه: این مطالعه با هدف بررسی اثر تزریق مورفین به مادر قبل از بارداری، حین بارداری و شیر دهی و رشد در محیط های مختلف در دوران نوجوانی تا بزرگسالی بر اضطراب، شرطی شدن و فاکتورهای مولکولی دخیل در اعتیاد در مدارهای پاداش در موش بزرگ آزمایشگاهی نر بالغ زاده شده از مادران معتاد به مورفین صورت گرفت.
مواد و روش¬ها: 58سر موش بزرگ آزمایشگاهی بالغ ماده به دو گروه نرمال سالین و مورفین تقسم شدند. قبل از بارداری، حین بارداری و شیردهی روزانه دونوبت نرمال سالین یا مورفین را به صورت تزریق زیر جلدی دریافت کردند. در روز 22 پس از تولد، فرزندان نر حاصل از این دو گروه به صورت تصادفی در سه محیط(محیط معمول ، ایزوله و غنی شده) به مدت 8 هفته قرار گرفتند، سپس آزمون های رفتاری انجام شد. بیان پروتئین هایΔFosB و گیرنده اوپیوئیدیμ، سطح دوپامین و mRNA گیرنده D2 اندازه گیری شد.
یافته ها: تزریق مورفین به مادران و رشد فرزندان در محیط ایزوله به صورت معنی داری اضطراب و شرطی شدن را افزایش داد، در حالی که رشد در محیط غنی شده، اضطراب و شرطی شدگی را کاهش داد. اندازه گیری های مولکولی نشان داد که تجویز مورفین به مادران و رشد زاده های آنها در محیط ایزوله بیان پروتئین های ΔFosB و گیرنده اوپیوئیدیμ را افزایش داده، در حالیکه رشد فرزندان در محیط غنی شده بیان آنها را کاهش داد. همچنین تزریق مورفین به مادران و رشد فرزندان درمحیط ایزوله سطح دوپامین را کاهش و بیان mRNA گیرنده D2 را تحت تاثیر قرار داد. در حالی که رشد زاده ها در محیط غنی شده سطح آنها را افزایش می دهد.
نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان دهنده تاثیرات طولانی مدت مصرف مورفین توسط مادران و محیط رشد فرزندان آنها بر رفتار و فاکتورهای مولکولی دخیل در اعتیاد است.