نقش بیومارکرهای بزاق درتشخیص دیسپلازی های اپی تلیوم دهانی:مرور نظام مند
چکیده
سابقه و هدف: تشخيص زودرس ضايعات دهاني بدخيم، به ويژه در بيماران پر خطر، براي جلوگيري از مرگ و مير مهم است. تغییرات دیسپلاستیک یکی از ویژگی‌های ضایعات پیش بدخیم است که در معاینات هیستوپاتولوژی قابل مشاهده است. استفاده از بزاق روشی امیدوار کننده برای تشخیص دیسپلازی اپیتلیال است، زیرا غیرتهاجمی است و جمع آوری آن آسان است. این مطالعه بیومارکرهای بزاقی را در بیماران مبتلا به دیسپلازی اپیتلیال دهانی ارزیابی می کند.
روشها: در این مطالعه مروری سیستماتیک، کلیه مقالات انگلیسی در پایگاههای PubMed ، Cochrane ، Web of science و پایگاه Scopus تا فوریه 2021 جستجو گردید.
جستجوها با استفاده از کلید واژه‌های MESH و کلمات کلیدی آزاد انجام شد. داده های متنی به صورت دستی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و تفاوت معنی دار در میزان بیومارکرهای بزاقی در بین بیماران مبتلا به ضایعات دیسپلاستیک و کنترل سالم گزارش و تجزیه و تحلیل شد.
نتایج: در کل ، 1726 مقاله پیدا شد که 17 مقاله مورد-شاهد با توجه به معیارهای ورود / خروج انتخاب شدند. در 85٪ مطالعات، میزان سیتوکین پیش التهابی در گروه های دارای دیسپلازی اپیتلیال در مقایسه با گروه کنترل به طور قابل توجهی افزایش رانشان می داد.
مقادیر TNF-α ، IL-6 و 1α -IL درهمه موارد دیسپلازی اپیتلیال دهانی افزایش داشتند ولی مقدار IL-1β تفاوت معناداری با گروه های دیسپلازی اپیتلیال وگروه های کنترل نشان نداد. سطح بزاقی 14 نوع mi-RNA مورد بررسی قرار گرفت که مهمترین آنها mi-RNA 21 و mi-RNA31 بود که افزایش قابل توجهی در گروه های دیسپلازی اپیتلیال در مقایسه با گروه های کنترل نشان داد.
نتیجه گیری: باتوجه به نتایج این مطالعه سیستماتیک،افزایش سیتوکاین های بزاقی (TNF-α ، IL-6 و 1α – IL) و mi-RNA 21و mi-RNA31 میتوانند به عنوان روش های غیر تهاجمی در تشخیص زود هنگام و افزایش پروگنوزدرمان دیسپلازی اپیتلیال و همچنین درشیوه های جدید درمانی وپیشگیری مفید باشند.