بررسی نقش سلول‌های Th17/Treg در پاتوژنز بیماری نفروپاتی غشایی در انسان

Abstract

خلاصه فارسی مقدمه و هدف: نفروپاتي غشای (MN) بيماري اتو ايمن خاص ارگان بوده و حدود 20% سندرم نفروتيك بزرگسالان را شامل مي‌شود. در این بیماری، رسوب کمپلکس ایمنی و کمپلمان در غشای پایه گلومرول باعث فعال شدن سیستم کمپلمان و آسیب به پدوسیت‌های کلیه و ضخیم شدن دیواره گلومرولی می‌شود. عدم توازن سلول‌های Th17 به سلول‌های T تنظیمی نقش مهمی در بیماریهای اتوایمون ایفا می‌کند. مطالعات قبلی نقش سیستم ایمنی هومورال و تولید آنتی‌بادی کلاس IGg را در بیماری IMN نشان داده‌اند. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی نقش سیستم ایمنی سلولی به ویژه مطالعه نقش نسبت و تعادل سلول‌های Th17 به سلول‌های T تنطیمی در پاتولوژی بیماری IMN بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه 30 فرد مبتلا به نفروپاتی غشایی اولیه قبل درمان و 30 فرد سالم که از لحاظ جنسی کاملا مطابق و از لحاظ سنی نزدیک بهم بودند، بعنوان جمعیت‌های مورد مطالعه ما انتخاب شدند. خون هپارینه گرفته شد و با استفاده از فایکول 1.077 سلول‌های تک هسته‌ای خون (PBMC) جدا گردید. جهت شمارش و تعیین جمعیت سلول‌های Treg وTh17 از روش فلوسایتومتری استفاده شد. میزان بیان ژنهای Foxp3 فاکتور رونویسی اصلی سلول های Treg، RORγt و STAT3 فاکتور رونویسی اصلی سلول‌های Th17 و همچنین میکرو RNAهای miR-155 و miR-21 وmiR-326 با تکنیک Quantitative PCR بررسی شدند. سپس میزان ترشح و بیان ژن سایتوکاین‌های التهابی IL-21 و IL-17 و IL-23 و IL-4 و سایتوکاین‌های ضد التهابی TGF-β و IL-10 به ترتیب با استفاده از روش Real time PCR و الایزا بررسی شدند. یافته‌ها: فراوانی جمعیت سلول‌های Th17 و فاکتور نسخه‌برداری STAT3 و RORγtدر بیماران IMN در مقایسه با گروه کنترل سالم افزایش معنی‌دار نشان نداند، در حالیکه فراوانی سلول‌های (p = 0.0004) Treg و بیان فاکتور نسخه برداری (p = 0.0001) Foxp3در این بیماران کاهش معنی‌دار یافته بود. همچنین تست وسترن برای ترانسکریپشن فاکتورها نیز این نتیجه را تایید نمود. میزان بیان سایتوکاین‌های IL-21 (P = 0.0021), IL-4 (P = 0.0003), IL-10 (P = 0.0001) و سایتوکاین ضد التهابی TGF-β (P = 0.0001) در مقایسه گروه بیمار با کنترل به ترتیب افزایش و کاهش یافته بود. میزان سایتوکاینهایIL-10 (p = 0.0005), IL-21 (p = 0.0301), IL-4 (p = 0.0058) و سایتوکاین ضد التهابی TGF-β (p = 0.006) در نمونه PBMC بطور معناداری نسبت به گروه کنترل به ترتیب افزایش و کاهش یافته بود و در سرم افراد بیمار )0.0002 IL-21 (p = 0.0252), IL-10 (p = 0.0008), IL-4 (p= و سایتوکاین ضد التهابی TGF-β(0.0089) بطور معناداری نسبت به گروه کنترل به ترتیب افزایش و کاهش یافته بود. در ارتباط با بیان و غلظت IL-17 و IL-23، در هر دو نمونه‌ی PBMC و سرم، تفاوت معناداری نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد. میزان بیان میکروRNAی miR-21, miR-155 و miR-326 در بیماران IMN تغییری نشان نداد. نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد اگرچه افزایش معنی‌داری در فراوانی سلول‌های TH17 مشاهده نشد ولی کاهش چشمگیر جمعیت سلول‌های Treg در بیماران IMN درمان نشده، منجر به افزایش قابل ملاحظه‌ای در نسبت سلول‌های TH17/Treg گردید. در نتیجه، احتمالا سلولهای TH17، در پاتوژنز بیماران درمان نشده نقشی نداشته بلکه عدم تعادل نسبت سلول‌های TH17/Treg همراه با تغییرات سایتوکاین‌های درگیر در مسیر تنظیم تعادل سلول‌های T و فاکتورهای رونویسی مرتبط، در پاتوژنز بیماری نقش ایفا می‌کنند. همچنین در این مطالعه تغییر معناداری در میزان بیان miRNAهای مرتبط با سلول‌های Th17مشاهده نشد. نتایج این مطالعه احتمالا به شناخت قسمتی از ایمنوپاتوژنز بیماری IMN کمک کرده به امید اینکه طراحی درمان‌های اختصاصی‌تر برای بیماری IMN مفید باشد. واژگان کلیدی: نفروپاتی غشایی، سلول‌های Th17، miRNAs، سایتوکاین، Treg