مقایسه شاخص های QEEG در کودکان مبتلا بهADHD در دو گروه دریافت کننده اتوموکستین و ریتالین

Abstract

اختلال نقص توجه- بیش فعالی شایع ترین اختلالات عصبی- رفتاري دوران کودکی است و با ویژگیهاي کلی بی توجهی، عدم تمرکز و تکانشگري مشخص می شود. شیوع این اختلال در کودکان مدرسه ای 8-5 درصد است. در پسران 9-2 برابر دختران می باشد. درمان این اختلال دارویی و مداخلات روان درمانی است. از تکنولوژی QEEG می‌توان به عنوان ابزار کمکی جهت تشخیص و بررسی پاسخ به درمان افراد مبتلا به ADHD و سایر مشکلات یادگیری و توجه استفاده کرد. این مطالعه با هدف مقایسه شاخص هاي QEEG در کودکان مبتلا به ADHD در دو گروه دریافت کننده اتوموکستین و ریتالین انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه از نوع مداخله اي (کارآزمایی بالینی) بوده و جامعه آماري شامل کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی - کمبود توجه می باشد. 30 کودک پسر مبتلا به ADHD در سنین 7-12 سال بر اساس معیارهای DSM 5 و مصاحبه KSADS و تشخیص فوق تخصص روانپزشکی به صورت تصادفی در دو گروه درمان با ریتالین و اتوموکستین قرار گرفتند. نمونه ها در ابتداي مطالعه و سه ماه پس از شروع درمان دارویی با پرسشنامه کانرز والدین و QEEG جهت بررسی پاسخ به درمان دارویی مورد بررسی شاخص های امواج مغزی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با نرم افزار SPSS 19 وP- Value≤ 0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتایج: در این مطالعه بیشترین تغییرات رخ داده قبل و بعد از دریافت ریتالین در توان مطلق باندهای آلفا2 و دلتا و توان نسبی آلفا2 و بتا3 به دست آمد. اتوموکستین هم بر کاهش باند بتا تاثیر معناداری داشته است.