بررسی تجربی تاثیر غلظت کلرهگزیدین روی میزان خوردگی آلیاژ Ti-6Al-4V

Abstract

مقدمه: خوردگی ایمپلنت های دندانی از عوامل بسیار مهم در شکست درمان های ایمپلنت محسوب می شود و از سوی دیگر خوردگی به نوع ماده ی بکار رفته در ساخت ایمپلنت و نیز ترکیب شیمیایی محیط دهان وابسته است. دهانشویه و ژل های کلرهگزیدین غالبا پس از جراحی های ایمپلنت جهت فعالیت های ضد باکتریال در مجاوت ایمپلنت استعمال می شوند که ترکیب شیمیایی خاصی را نیز در محیط ایمپلنت ایجاد می کنند. هدف مطالعه ی حاضر بررسی رفتار خوردگی آلیاژ Ti-6Al-4V (به عنوان یکی از آلیاژهای مهم در ساخت ایمپلنت‌های دندانی) در غلظت های متفاوت کلر هگزیدین میباشد. روش ها و مواد: اين مطالعه ی تجربی بر روی 24 نمونه ی Ti-6Al-4Vشامل 6 نمونه در هر یک از چهار گروه محلول رینگر (به عنوان محیط بزاق مصنوعی) و محلول های کلرهگزیدین 12/0 % ، 2/0 % و 2 % انجام گرفته است. نمونه ها در دو دسته برای 2 و 24 ساعت در 4 در محلول های خوردگي مذکور غوطه ور شدند. رفتار خوردگی نمونه ها با استفاده از آزمون‌های پتانسیل مدار باز (OCP)، پلاريزاسيون تافل و طیف¬سنجی امپدانس الکتروشیمیایی (EIS) توسط دستگاه پتانسیو استات مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی مورفولوژی و ساختار میکروسکوپی مقطع عرضي نمونه ها پس از خوردگي از روش AFM و ميكروسكوپ الکترونی (SEM) استفاده شد. یافته ها: یافته‌ها نشان دادند که گرچه همه ي نمونه ها در مدت زمان کوتاهی به حالت پایداری نسبي رسیدند. این پدیده نشان دهنده ی پایداری ترمودینامیکی بالا و کاهش نیروی محرکه ی فرایند خوردگی در تمامی تست های بعمل آمده می باشد. با این حال، نمونه‌ها به لحاظ ترموديناميكي مقاومت به خوردگي در داخل محلول های كلرهگزيدين 12/0 % بهتر بوده و در رده های بعدی نیز به ترتیب محلول های 2/0 % و 2% قرار داشتند. بهترين پايداري نمونه ها در 2 ساعت غوطه وري در محلول كلرهگزيدين 12/0 % و سپس به ترتیب در محلول های 2/0% و 2% حاصل شده بود. همچنین، نمونه ها در محلول كلرهگزيدين 12/0 % در هر 2 حالت 2 و 24 ساعت غوطه‌وري، مقاومت بهتری در برابر نفود عوامل خورنده نشان دادند، و محلول های 2% و 2/0 % نیز به ترتیب در رتبه های بعدی بودند. نتیجه گیری: استفاده از محلول كلرهگزيدين با غلظت 12/0 % پس از جراحی های ایمپلنت می تواند تاثیر کمتری بر میزان خوردگی ایمپلنت‌های دندانی بر جای گذارد.