اثر آموزش گروهی رژیم فاقد گلوتن بر آگاهی، کیفیت زندگی، علائم بالینی و نمایه‌ی توده‌ی بدنی بیماران مبتلا به سلیاک
چکیده
(01/0p =) و همچنین سه ماه بعد از مداخله (03/0p =)، به طور معناداری بیشتر بود. در مورد آگاهی از غذاهای فاقد گلوتن نیز، بلافاصله و سه ماه بعد از آموزش، گروه مداخله امتیاز بیشتری را کسب نمودند (001/0p <). اگرچه کیفیت زندگی از بعد روانی، سه ماه بعد، در آموزش گروهی به طور معناداری بهتر از آموزش معمول فردی بود (02/0p =) اما تفاوت در بعد جسمانی در بین دو گروه معنی‌دار نبود (05/ .(p >علائم بالینی (گوارشی) سه ماه بعد از اتمام آموزش در آموزش گروهی در مقایسه با آموزش فردی به طور معناداری کاهش یافته بود (04/0p =). از لحاظ نمایه‌ی توده‌ی بدنی نیز بین دو گروه بعد از اتمام آموزش تفاوت معنی‌داری مشاهده نگردید (05/0 .(p >
نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد آموزش گروهی بیماران مبتلا به سلیاک در مقایسه با آموزش معمول فردی، مداخله موثرتری برای افزایش آگاهی، بهبود کیفیت زندگی از بعد روانی و علائم بالینی بیماران می‌باشد. تفاوت معنی‌داری بین دو روش آموزشی از نظر تاثیر بر کیفیت زندگی از بعد جسمانی و نمایه‌ی توده‌ی بدنی وجود نداشت.
واژگان کلیدی: بیماری سلیاک، آموزش گروهی، آگاهی، کیفیت زندگی، علائم بالینی و نمایه‌ی توده‌ی بدنی