خودارزیابی عملکرد کارورزان و کارآموزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در برقراری ارتباط با بیماران
Abstract
هدف از این مطالعه، بررسی عملکرد کارورزان و کارآموزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در برقراری ارتباط با بیمار می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی جمعیت هدف، تمامی دانشجویان مقطع کارآموزی و کارورزی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز، طی اسفند ماه سال 98 بودند. دو پرسشنامه در اختیار دانشجویان قرار گرفت. پرسشنامه اول شامل اطلاعات دموگرافیک از جمله جنس، تعداد شیفت های هفتگی، و ... بود. پرسشنامه بعدی پرسشنامه ارتباط با بیمار که توسط وکیلی و همکاران (۱۳۹۱) به منظور سنجش مهارت های ارتباطی میان فردی ساخته شده است. سپس براساس نمره پرسشنامه، عملکرد دانشجویان در برقراری ارتباط با بیمار درمقطع کارورزی و کارآموزی تعیین و میانگین آنها مقایسه شد. در هر مقطع بر اساس جنسیت، نوع بخش، تعداد ساعات کشیک های هفتگی بر اساس نوع بخش؛ میانگین نمرات مقایسه شدند.
یافته ها: در این مطالعه بررسی مقطعی ۱۵۲ دانشجوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در دو مقطع کارآموزی و کارورزی مورد مطالعه قرار گرفتند که ۹/۵۵ درصد مونث بودند. به طور کلی ۲/۸۲ درصد شرکت کنندگان توانایی ارتباط با بیمار خوب داشته اند. همچنین این میزان در بین دانشجویان کارآموز ۹/۸۵ درصد و در کارورز ۶/۷۷ درصد بوده است. بر اساس مقطع تحصیلی تفاوتی در خصوص نمره خودارزیابی ارتباط با بیمار وجود نداشت (۲۲۸/۰p=) ولی بر اساس جنسیت، میانگین نمره کل خودارزیابی عملکرد به طور معنی داری نمرات جنس مونث بیشتر از جنس مذکر بود (۰۴۴/۰p=). همچنین در مقایسه میزان همبستگی بین ساعات شیفت های هفتگی با میانگین نمره کل پرسشنامه خودارزیابی عملکرد همبستگی معنی داری مشاهده نشد (۰۲۷/۰rp=، ۷۷۵/۰p=).