ارتباط سطح D-Dimer با اسکور سی تی آنژیوگرافی ریه در بیماران آمبولی ریه

Abstract

بیومارکر های متعددی برای تخمین و طبقه بندی ریسک بیماران مبتلا به آمبولی ریه مورد استفاده قرار گرفته است. استفاده از بیومارکرها می تواند منجر به بهبود مدیریت درمانی بیماران شده و پیامدهای درمانی آن ها را بهتر کند. یکی از بیومارکرهایی که امروزه توجه زیادی را به خود اختصاص داده، D-Dimer در بیماران مبتلا به آمبولی ریه می باشد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، بررسی ارتباط سطح سرمی D-Dimer با اسکور سی تی آنژیوگرافی ریه در بیماران آمبولی ریه می باشد. روش کار: در این مطالعه ی توصیفی گذشته نگر اطلاعات دموگرافیک و بیماری نمونه ها شامل سن، جنسیت، مصرف سیگار ، علائم بالینی، نتایج ECG بدو ورود بیماران شامل RBBB کامل یا ناکامل و S1Q3T3 ، نتایج Echocardiography شامل RV-dysfunction و فشار خون سیستولیک شریان پولمونری، نتایج سی تی آنژیوگرافی ریه، نتایج آزمایش D-Dimer موجود در پرونده بیماران ثبت گردید. ارزیابی بیماران بر اساس Qanadli Score بود. سپس ارتباط بین میزان اسکور سی تی آنژیوگرافی ریه در شدت آمبولی ریه با مقادیر D-Dimer در بیماران مورد مطالعه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: میانگین D-Dimer بیماران 59/0±28/2 میلی گرم در لیتر و میانگین اسکور سی تی بیماران 75/6±28/15 بود. در بررسی رابطه بین سطح سرمی D-Dimer با اسکور CT-Angiography ، با افزایش سطح سرمی D-Dimer ، اسکور CT-Angiography نیز افزایش معنی داری می یابد.