بررسی وضعیت ابعاد خود-مراقبتی در سالمندان مناطق شهری و روستایی شهرستان
Abstract
چکیده فارسی
مقدمه و هدف: با افزایش سن در دوران سالمندی تغییراتی در ابعاد مختلف از جمله ضعف توان جسمانی، کاهش قوای مغزی، اختلالات روانی در سالمند رخ خواهد داد. یکی از بهترین اقدامات در راستای ارتقای سلامت سالمندی خود-مراقبتی است. با توجه به تغییر الگوی بیماری های شایع در ایران از بیماری های واگیر به سمت بیماری های غیر واگیر و افزایش میانگین سنی در ایران و همچنین اهمیت خود-مراقبتی، مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت ابعاد خود-مراقبتی در سالمندان مناطق شهری و روستایی شهرستان میاندوآب صورت یافت.
روش کار: مطالعه حاضر با استفاده از رویکرد کمی و در قالب یک مطالعه مقطعی در سال 1398 بررسی شد. محیط پژوهش در این مطالعه مراکز مجتمع خدمات جامع سلامت شهری-روستایی سطح میاندوآب بود. نمونه گیری در مطالعه حاضر به صورت طبقه ای و متناسب با جمعیت مراکز شهری و روستایی انجام گرفت. و در مرحله دوم نمونه ها به صورت تصادفی ساده از سامانه یکپارچه بهداشت (سیب) انتخاب شدند. خود-مراقبتي برای سالمندان شامل ُبعد مراقبت از خود، دومين عامل با عنوان" بُعد مراقبت از خود روزانه"، عامل سوم " ُبعد مراقبت از خود عاطفي" ، عامل چهارم " ُبعد مراقبت از خود اجتماعي" و عامل پنجم " ُبعد مراقبت از خود به هنگام بيماري" بود.
یافتهها : میانگین سطح خود-مراقبتی از جسمی، خود-مراقبتی از خود روزانه، خود-مراقبتی از خود عاطفی، خود-مراقبتی از خود اجتماعی و خود-مراقبتی از خود به هنگام بیماری در سالمندان ساکن مناطق روستایی، سالمندان مرد، سالمندان متاهل، افراد بی سواد، سالمندان شاغل، و سالمندان با سطح درآمدی بیش از 2 میلیون بیشتر بود و از نظر آماری اختلاف معناداری مشاهده گردید (05/0 >p-value).
نتیجه گیری: یافته های مطالعه ما نشان داد ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و پرستاران با تقویت سازه های خود مراقبتی در سالمندان مناطق شهری، زنان، بیوه ها و مطلقه ها، و سالمندان بیکار نسبت به برنامه ریزی مراقبتی در جهت بهبود توانایی های خود مراقبتی در افراد سالمند اقدام شود.
واژه های کلیدی: خودمراقبتی، سالمندی، میاندوآب، بُعد مراقبت از خود روزانه،ُ بعد مراقبت از خود عاطفي ، ُبعد مراقبت از خود اجتماعي و ُبعد مراقبت از خود به هنگام بيماري