تاثیر مکمل یاریL -سیترولین بر وضعیت قند خون، Meta-inflammation و شاخص‌های چاقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2: کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل دار
Abstract
مقدمه: دیابت ملیتوس شایع‌ترین بیماری متابولیکی در جهان و عامل عمده‌ی مرگ و میر در اغلب کشور‌ها می‌باشد. L-سیترولین - اسیدآمینه‌ی آلفا‌ی غیرضروری- پیش‌ساز برای سنتز L-آرژینین و در نتیجه تولید اکسید نیتریک می‌باشد. با توجه به اینکه نتایج مطالعات حیوانی حاکی از اثرات مثبت L-سیترولین بر مسیرهای التهابی و متابولیکی بیماری دیابت نوع 2 می‌باشد، بنابراین این مطالعه با هدف تعیین اثر مکمل یاری L-سیترولین بر وضعیت قند خون، Meta-inflammation و شاخص‌های چاقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 طراحی گردید.
روش کار: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، تعداد 45 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 (23 نفر در گروه مکمل L-سیترولین و 22 نفر در گروه دارونما) به ترتیب یک ساشه‌ی 3 گرمی L-سیترولین و یک ساشه‌ی میکروکریستالین سلولز حل‌شده در یک لیوان آب قبل از صبحانه روزانه به مدت 8 هفته دریافت کردند. همچنین به افراد هر دو گروه توصیه‌های پیروی از رژیم غذایی سالم ارائه شد. برای کلیه افراد تکمیل پرسش-نامه ویژگی‌های جمعیتی در ابتدای مطالعه و ثبت غذایی 3 روزه و اندازه‌گیری شاخص¬های تن¬سنجی در ابتدا و انتهای مطالعه انجام شد. در ابتدا و انتهای مطالعه، از بیماران در حالت ناشتا نمونه‌ی خون وریدی اخذ گردید و سطوح سرمی شاخص‌های گلیسمی: قند خون ناشتا ( (FBS، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) و شاخص‌های التهاب مزمن با درجه خفیف (Meta-inflammtion): پروتئین جاذب شیمیایی ماکروفاژ شماره 1 MCP-1))، گیرنده‌های ناقوسی‌شکل شماره ۴ (TLR-4) در خون تام و شاخص‌های چاقی اندازه¬گیری شد.
یافته‌ها:. در انتهای مطالعه، مکمل‌یاری با L-سیترولین سبب کاهش معنی‌دار در غلظت سرمی گلوکز (016/0 = P)، هموگلوبین A1c(001/0 = P)، در مقایسه با گروه دارونما شد. در اندازه‌های تن‌سنجی و شاخص‌های چاقی (وزن، شاخص توده بدنی، دورکمر، دور کمر به باسن و دورکمر به قد) تفاوت معنی‌داری در مقایسه با گروه دارونما مشاهده نشد. علیرغم کاهش معنی‌دار سطوح سرمی TLR-4 (002/0 = P ) در گروه L-سیترولین، تغییرات آن در بین دو گروه از نظر آماری معنی‌دار نبود. مکمل L-سیترولین نتوانست موجب کاهش معنی‌دار سطح سرمی MCP-1 در مقایسه با گروه دارونما گردد.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر حاکی از اثر مکمل¬ L-سیترولین در بهبودی الگوی قند خون بدون تاثیر معنی دار بر بهبود وضعیت Meta-inflammationو شاخص‌های چاقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شد. با توجه به اینکه تمامی عوامل موثر در التهاب در این مطالعه مورد بررسی قرار نگرفته است لذا برای رسیدن به نتیجه قطعی انجام کارآزمائی های با حجم نمونه بیشتر و دوره طولانی تر و بررسی عوامل پیش التهابی و ضد التهابی بیشتر پیشنهاد می گردد.
کلمات کلیدی: L-سیترولین، دیابت نوع 2، شاخص‌های گلیسمی، Meta-inflammation