تأثیر مکمل‌یاری جداگانه و توأمان لاکتوباسیلوس پلانتاروم و اینولین بر سطوح هورمون تستوسترون و آنتی‌مولرین در سرم و بافت بیضه، میزان بیان پروتئین Kisspeptinو گیرنده آندروژن و تغییرات بافت بیضه در رت‌های نر مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

هدف: دیابت ملیتوس نوع 2 (T2DM) یکی از شایع‌ترین بیماری‌های متابولیکی در جهان است. مشخص شده است که اختلال سلامت جنسی یکی از عوارض بلندمدت و قابل‌توجه در افراد مبتلا به T2DM به‌ویژه در مردان است. با توجه ‌به شیوع روزافزون T2DM در جهان و عوارض متعاقب آن و از سویی، به دلیل اثرات مفید شناخته شده پری‌بیوتیک، پروبیوتیک و سین‌بیوتیک در دیابت و اختلالات تولید مثلی در مردان، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات لاکتوباسیلوس پلانتاروم (L.plantarum) و اینولین و ترکیب سین‌بیوتیکی آن‌ها بر سطوح هورمون تستوسترون و آنتی مولرین (AMH) در سرم و بافت بیضه، میزان بیان پروتئین Kisspeptin و گیرنده آندروژنی (AR) و تغییرات بافت بیضه در رت‌های نر مبتلا به T2DM انجام گرفت. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر در بین 35 موش صحرایي نر نژاد ویستار به مدت 8 هفته در 6 گروه به شرح زیر انجام گرفت: گروه (6=Diabetes sham (DSh, n، گروه (6=Diabetes+L.plantarum (DLn، گروه (6=Diabetes+inulin (DI, n، گروه (6=Diabetes+L.plantarum+inulin (DLI, n، گروه (6=Diabetes+control (DC, n، گروه (5=Healthy control (HC, n. بیماری با ترکیبی از رژیم غذایی پرچرب (HFD) به مدت 4 هفته و سپس تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (mg/kgBW35) ایجاد شد. پس از دیابتی شدن حیوانات، مکمل L.plantarum در غلظت ۱۰۷ واحد در هر میلی‌لیتر(CFU/mL) هر 24 ساعت به‌ صورت گاواژ معدی به مدت 8 هفته به موش‌ها داده شد. اینولین نیز بر اساس 5% وزن غذای مصرفی روزانه رت‌ها محاسبه گردید و در آب آشامیدنی حل و به حیوانات داده شد. در انتهای مطالعه، خونگیری از قلب رت‌ها جهت انجام آزمایشات بیوشیمیایی به روش الایزا صورت گرفت. سپس حفره شکمی باز شده و بافت بیضه و اپیدیدیم جهت سنجش بیان پروتئین در بافت بیضه به روش وسترن بلات و انجام تست‌های الایزا استخراج شد. یافته‌ها: تجویز L. plantarum و اینولین منجر به بهبود تحرک و بقای اسپرم‌ها در گروه‌های مداخله دیابتی شد (001/0> p). همچنین، شاخص‌های بافتی از جمله تعداد سلول‌های لیدیگ، قطر مجاری سمینیفر و تعداد اسپرماتیدهای داخل بافت بیضه نیز در این گروه‌ها افزایش یافت (برای همه موارد، 001/0> p). بیان پروتئین Kisspeptin در بافت بیضه در گروه مصرف‌کننده اینولین (DI) و بیان پروتئین AR نیز در گروه (DL) در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت (01/0= p). اما هیچ تغییر معنی‌داری در سطوح سرمی یا بافتیAMH پس از مداخله مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: مکمل‌یاری روزانه L.plantarum و اینولین در رت‌های نر مبتلا به T2DM به مدت 8 هفته توانست شاخص‌های مربوط به تولید مثل را بهبود بخشد. علاوه بر آن، مشخص شد بیان پروتئین kisspeptin در بافت بیضه در اسپرماتوژنز حائز اهمیت است. واژگان کلیدی: دیابت ملیتوس، لاکتوباسیلوس پلانتاروم، اینولین، تستوسترون، kisspeptin، گیرنده آندروژن، بیضه