سنتز و بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی نانوذرات هوشمند مغناطیسی حاوی آموکسی سیلین
Abstract
مقدمه:پلی مرها یا هیدروژل های هوشمند به موادی گفته می شود که می تواند با تغییرات جزیی در محیط اطراف، تغییر قابل ملاحظه ای در خواص خود بدهند. محرک های محیط اطراف شامل دما، pH، نور، میدان مغناطیسی، میدان الکتریکی، علظت مولکول ها و بیومولکول ها بوده و پاسخ محرک به صورت تغییر در شکل و حجم و اندازه، محلولیت و خواص سطحی و ... انجام می گیرد.
از پلی مرهای هوشمند که در دارو رسانی هدفمند بسیار مورد استفاده قرار می گیرند می توان مشتقات پلی – N- ایزوپروپیل آکریلامید (PNIPAAm) را نام برد. که جزء پلی مرهای هوشمند با حساسیت دمایی هستند و در پایین تر از دمای محلولیت بحرانی خود (LCST) در آب محلول و در بالاتر از آن به صورت ژل می باشند.
LCST این پلی مر در حوالی دمای بدن است که آن را به صورت حامل مناسبی برای داروها معرفی می کند، به عنوان مثال بالا بودن دمای تومورهای سرطانی در مقایسه با سایر سلولها باعث می شود که بتوان از پلی مرهای حساس به دما برای هدف قرار دادن سلولهای سرطانی استفاده کرد. همچنین این نانو پارتیکل های هیدروژلی به خاطر داشتن خاصیت موکوادهزیو می توانند به صورت بالقوه در درمان زخم های گوارشی استفاده شوند.
نانو ذرات مغناطیسی تهیه شده از اکسید آهن مانند Fe3O4 نیز کاربردهای بیومکانیکال وسیعی دارد و به عنوان contrast agent در تصویربرداری MRI استفاده می شوند.
در این پایان نامه هیدروژل های هوشمند حساس به دما و pH براساسPNIPAAm سنتز شدنه، نانو ذرات آهن در بستری از پلی مر قرار داده خواهد شد تا رفتار دو گانه حساسیت مغناطیسی – حرارتی در آن ها به وجود آید. خواص فیزیکوشیمیایی این نانو کامپوزیت های هوشمند مغناطیسی مورد مطالعه قرار خواهد گرفت. داروی مدل در این پایان نامه آموکسی سیلین است .
روش کار: نانو کامپوزیت های هیدروژلی مغناطیسی به روش پلی مریزاسیون – کراس لینک شدن با سه مونومر N- ایزوپروپیل آکریلامید- آکریلیک اسید- هیدروکسی اتیل متاکریلات تحت اتمسفر گاز بی اثر و در حضور کراس لینگر تری اتیلن گلیگول دی متاکریلات (TEGDM) تهیه شدند.
دو نوع متفاوت از امولسیفایرها Tween®20, PVA برای کنترل سایز نانوکامپوزیت هیدروژلی استفاده شد.
آنالیز های طیفی و دمایی مانند اسپکتروسکوپی FT-IR برای شناسایی هیدروژل انجام شد. مطالعات خصوصیات تورمی هیدروژل در پاسخ به دما و pH بررسی گردید . این مطالعات در مایعات مشابه مایعات معده (PH=1/1) و مایعات مشابه مایعات روده ای (4/7pH=) انجام شد تا امکان دارورسانی در موضع مشخص را بررسی کند.
مطالعات آزادسازی داروی لود شده به صورت in-vitro با قرار دادن نمونه در داخل محلول بافر (با 1/1pH= و 4/7pH= ) دمای 37 درجه سانتیگراد انجام شد. غلظت داروی آزاد شده با اسپکتروفوتومتر در nm 271 λmax= اندازه گیری شد.
نتایج : آزادسازی دارو از نانو کامپوزیت هیدروژلی مغناطیسی به pH محیط و نوع امولسیفایر وابسته است .
ریلیز آموکسی سیلین از نانو کامپوزیت مغناطیسی در 1/1pH= بالاتر از 4/7pH= است. به علاوه زمان ریلیز در بافر با pH های متفاوت در محدوده 10-3 ساعت متناسب با زمان انتقال اشکال دارویی خوراکی در سیستم گوارشی بدن انسان است. در نتیجه نانو کامپوزیت هیدروژلی مغناطیسی ایجاد شده در این مطالعه ممکن است به عنوان حامل بالقوه برای رساندن داروها به هدف اصلی در معده یا قسمت های بالایی روده کوچک به کار رود.