مقایسه درمان نگهدارنده با متادون و بوپرنورفین در میزان مصرف مواد مخدر و عوامل مؤثر در آن در تبریز
Abstract
هرچند از اوپيوئيدها عموما به‌عنوان ضد درد و ساير اهداف درماني استفاده مي‌شود، اما این مواد به علت اثرات آرام‌بخشی خود سابقه سوءمصرف زيادي دارد. سوءمصرف مداوم اوپيوئيدها مي‌تواند منجر به وابستگي شده و باعث اختلالاتي در خلق، رفتار و عملکردهای شناختی فرد شود. به علت بالا بودن شیوع وابستگی به اوپیوئیدها درمان این اختلالات اهمیت زیادی دارد. دو داروی متادون و بوپرنورفین به‌طور وسیع به‌عنوان درمان نگهدارنده در افراد وابسته به اوپیوئیدها به کار می‌رود. عوامل مختلفی در ماندگاری بیماران در درمان نگهدارنده نقش دارند و بررسی و شناسایی این عوامل می‌تواند نقش مهمی در ماندگاری بیماران در درمان نگهدارنده داشته باشد.
روش کار: در این مطالعه به مقایسه میزان ماندگاری بیماران در دو گروه متادون و بوپرنورفین و برخی عوامل پیشگویی کننده درمان پرداخته شده است. تعداد 400 بیمار که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند از کلینیک‌های ترک اعتیاد در شهر تبریز انتخاب شده و به دو گروه 200 نفری متادون و بوپرنورفین تقسیم شدند و بیماران به مدت 16 ماه از نظر نحوه‌ی مراجعه و مصرف مواد طی درمان تحت پیگیری قرار گرفتند و تأثیر عواملی از جمله شغل، میزان تحصیلات، نوع درمان، سابقه ترک و دوز دارو مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج: طبق نتایج به دست آمده افراد گروه متادون ماندگاری بیشتر و میزان مصرف اوپیوئید کمتری طی دوره‌ی پیگیری نسبت به گروه بوپرنورفین داشتند و میزان ماندگاری در درمان نگهدارنده ارتباط معنی دار با دوز دارو و نوع داروی مصرفی دارد، طبق داده‌های به دست آمده از این بررسی میزان تحصیلات بالا، داشتن شغل و درامد بالا، سابقه‌ی شرکت در درمان نگهدارنده باعث افزایش ماندگاری در درمان می‌شود.