تاثیر Adalimumab در بیماران مبتلا به پسوریازیس مقاوم به درمان با استفاده از پرسشنامه های DLQI و PASI
Abstract
هدف از این مطالعه بررسی میزان تاثیر Adalimumab در بیماران مبتلا به پسوریازیس مقاوم به درمان می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد ۶۰ نفر از بیماران مبتلا به پسوریازیس که به کلینیک های پوست دانشگاه علوم پزشکی تبریز در دو گروه مداخله (Adalimumab) و کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. پرسشنامه بیماران مشتمل بر سه بخش می باشد: بخش اول شامل اطلاعات دموگرافیک بیماران شامل سن، جنس، وضعیت تاهل، طول دوره بیماری و نوع بیماری بیماران بود. در بخش دوم، جهت بررسی کیفیت زندگی بیماران از نسخه فارسی استاندارد شده DLQI استفاده شد. این پرسشنامه جهت بالغین بالای ۱۶ سال طراحی شده است. بخش سوم مربوط به شدت بیماری می باشد که بر اساس PASI score تعیین شد.
یافته ها: سن بین ۱۷ تا ۶۱ سال داشتند و نسبت جنسیت بیماران مرد به زن تقریبا برابر بود (۱ : ۹/۰). در ابتدای مطالعه امتیاز PASI بیماران گروه مداخله برابر ۵۷/۶ ± ۵۲/۴۲ بوده و در انتهای ماه چهارم برابر ۳۷/۱ ± ۷۳/۱ به دست آمده است (۰۰۱/۰p=). در گروه کنترل نیز امتیاز PASI پس از درمان کاهش یافته بود که این کاهش معنی دار بود (۲۹/۹ ± ۸۴/۲۶ در مقابل ۲۳/۸ ± ۷۲/۹؛ ۰۰۲/۰p=). میانگین امتیاز DLQI در گروه مداخله در ابتدای مطالعه ۲۵/۷ ± ۹۳/۲۳ و در پایان ماه چهارم ۷۹/۲ ± ۹۰/۵ بود (۰۱۲/۰p=). میانگین امتیاز DLQI در گروه کنترل در ابتدای مطالعه ۶۲/۴ ± ۵۳/۲۳ و در پایان ماه چهارم ۷۸/۵ ± ۴۰/۱۴ بود (۰۱۲/۰p=).