تهیه نانو ذرات کیتوزان - بتاسیکلودکسترین-p DNA کد کننده اینترلوکین ١٢ و تعیین خصوصیات فیزیکوشیمیایی آن

Abstract

زمینه نظری و اهداف: اثرات ضد توموری اینترلوکین ۱۲ به عنوان یک سیتوکاین از طریق تحریک سیستم ایمنی به اثبات رسیده است. سامانه های ژن رسانی غیر ویروسی دارای مزایایی هستند که از جمله آنها، آسانی تهیه، هزینه کم، ایمونوژنیسیته کم و عدم محدودیت در اندازه ماده ژنتیکی قابل حمل توسط آنها می باشد. هدف اصلی این مطالعه بررسی پتانسیل نسل جدیدی از نانوکریرهای پلی ساکاریدی متشکل از کیتوزان و سیکلودکسترین برای ژن رسانی می باشد. برای این منظور نانوذرات کیتوزان- سیکلودکسترین- پلاسمید کد کننده اینترلوکین ۱۲ تهیه شدند و خصوصیات فیزیکوشیمیایی آنها وهمچنین سمیت آنها علیه سلولهای کارسینومای روده موش (CT-26) مورد بررسی قرار گرفت.

مواد مصرفی و روش کار: نانوذرات کیتوزان- سیکلودکسترین- پلاسمید کد کننده اینترلوکین ۱۲ با استفاده از روش ژلاسیون یونی ionotropic gelation)) تهیه شدند و خصوصیات فیزیکوشیمیایی آنها از قبیل اندازه، پتانسیل زتا، اندکس پلی دیسپرسیتی، مورفولوژی، کارایی بارگیری و سمیت آنها علیه سلولهای کارسینومای روده موش (CT-26) بررسی شد.

نتایج: نانوذرات کیتوزان- سیکلودکسترین- پلاسمید کد کننده اینترلوکین ۱۲ با استفاده از روش ژلاسیون یونی تهیه شدند. تشکیل کمپلکس پلیمر- پلاسمید با استفاده از الکتروفورز با ژل آگارز نشان داده شد. تمام ذرات تهیه شده از لحاظ شکل کروی، از لحاظ اندازه در حد نانوو با پلی دیسپرسیتی خوب بودند. (165/2±3/171 نانو متر، 014/0±231/0 = PdI)، پتانسیل زتای آنها مثبت (55/1±3/34) و کارایی بارگیری آنها خوب بود (067/2±315/83%). نانوذرات تهیه شده سمیت حاد علیه سلولهای کارسینومای روده موش (CT-26) نشان ندادند.

نتیجه گیری: نانوذرات کیتوزان- سیکلودکسترین- پلاسمید کد کننده اینترلوکین ۱۲ تهیه شده با روش ژلاسیون یونی دارای اثرات سمی روی سلولهای مورد بررسی نبودند و می توانند جهت افزایش بیان اینترلوکین ۱۲ در سلولهای مورد هدف استفاده شوند.