تعیین ارتباط بین خود مراقبتی و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1395
چکیده
چکیده:
زمینه و هدف: بیماری دیابت شایع ترین بیماری غدد درون ریز است. مزمن بودن این بیماری و عوارض آن باعث تحمیل بار مادی زیاد بر بیمار و همچنین علل ناتوانی و مرگ و میر بسیاری از افراد دیابتی و کاهش خود مراقبتی و کیفیت زندگی آنان می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط بین خود مراقبتی و کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو انجام می شود.
موادوروش کار:
این مطالعه یک مطالعه ی توصیفی– تحلیلی است که بر روی 310 نفر از بیماران زن و مرد مبتلا به دیابت نوع 2 در شهر تبریز و با نمونه گیری آسان انجام شد.داده ها از طریق پرسشنامه خود مراقبتی توبرت و گلاسکو و پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36جمع آوری شد. کلیه داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 21 و با آزمون های آماری توصیفی و آزمون های من ویتنی،کروسکال والیس،اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها:میانگین نمره خود مراقبتی بیماران دیابتی (63/14±61/42) بود و همچنین میانگین نمره ی کیفیت زندگی بیماران دیابتی (73/25±51/53) بود. بین خود مراقبتی و کیفیت زندگی ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت(65/0P=).بین تزریق انسولین، فعالیت فیزیکی و کیفیت زندگی ارتباط معنی دار وجود داشت(05/0 >P).بین خود مراقبتی و سن، تحصیلات، شغل، نوع پذیرش ، ابتلاء به بیماری دیگر و تعداد دفعات بستریارتباط معنی داری وجود داشت (05/0 >P).بین جنس ،وضعیت تاهل، وضعیت اقتصادی ، مدت ابتلاء و خود مراقبتی ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت(05/0<P). بین کیفیت زندگی و مدت ابتلاء، تحصیلات، سن، تعداد دفعات بستری، نوع پذیرش، مدت ابتلاء به بیماری دیگر، اشتغال و وضعیت اقتصادی ارتباط معنی داری داشت(05/0 >P) .بین جنس، وضعیت تاهلو کیفیت زندگی ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت(05/0<P).
بحث و نتیجه گیری:باتوجه به خود مراقبتی ضعیف بیماران دیابتی و کاهش کیفیت زندگی با افزایش سن و افزایش تعداد سالمندان جامعه، پیشنهاد می شود مداخلاتی جهت انجام ارتقاء توانمندی بیماران و تدوین برنامه های عملیاتی در برنامه ریزی طرح ارتقاء سلامت وزارت بهداشت مد نظر قرار گیرد.